روانشناسی و روانپزشکی
جواد تقوی خیابانی؛ فاطمه شهامت ده سرخ؛ عظا طهرانچی
دوره 30، شماره 4 ، مهر و آبان 1402، ، صفحه 475-489
چکیده
زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه ﺍﺛﺮﺑﺨﺸﯽ دﺭﻣﺎﻥ ﻣﺒﺘﻨﯽ بر ذهن‌آﮔﺎﻫﯽ ﻭ طرح‌واره‌درمانی بر تحمل پریشانی دﺭ دﺍﻧﺶآﻣﻮزﺍﻥ با سابقه ﺍﻗﺪﺍم ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ صورت پذیرفت.مواد و روشها: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با مرحله پیگیری، با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل و جامعه آماری شامل دانش‌آموزان مقطع ...
بیشتر
زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه ﺍﺛﺮﺑﺨﺸﯽ دﺭﻣﺎﻥ ﻣﺒﺘﻨﯽ بر ذهن‌آﮔﺎﻫﯽ ﻭ طرح‌واره‌درمانی بر تحمل پریشانی دﺭ دﺍﻧﺶآﻣﻮزﺍﻥ با سابقه ﺍﻗﺪﺍم ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ صورت پذیرفت.مواد و روشها: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با مرحله پیگیری، با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل و جامعه آماری شامل دانش‌آموزان مقطع متوسطه شهر شیروان و حومه که در سال 1400 سابقه اقدام به خودکشی داشته‌اند، بود. با روش نمونه‌گیری در دسترس تعداد 45 نفر انتخاب و به‌طور تصادفی درگروه کنترل و گروه‌های آزمایش قرار گرفتند. هر سه گروه مقیاس تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) را تکمیل کردند. سپس یک گروه آزمایش در معرض طرح‌واره‌درمانی و گروه دوم آزمایش تحت درمان شناختی مبتنی بر ذهن‌آگاهی قرار گرفت. پس از اجرای جلسات درمانی برای گروه‌های آزمایش، هر سه گروه، مقیاس تحمل پریشانی را تکمیل کردند. پس از یک ماه از اجرای پس‌آزمون، مرحله پیگیری صورت پذیرفت و درنهایت داده‌های به‌دست‌آمده با استفاده از نرم‌افزار SPSS.21 و شاخص‌های آمار توصیفی و تحلیل واریانس اندازه‌های مکرر چندمتغیره تجزیه‌وتحلیل شدند.یافته ها: نتایج حاکی از اثربخشی دو مداخله بر تحمل پریشانی بود اما با توجه به مقادیر اختلاف میانگین نمرات در مراحل مختلف اندازه گیری در گروهها، درمان مبتنی بر ذهن آگاهی نسبت به طرح واره درمانی، برای مؤلفه تنظیم تلاشها برای تسکین پریشانی و اما برای سه مؤلفه دیگر، طرح واره درمانی اثربخشی بیشتری در دانش آموزان با سابقه اقدام به خودکشی داشته است. نتیجه گیری :با توجه به یافته های حاصل، میتوان برای افزایش تحمل پریشانی در نوجوانان با سابقه خودکشی از ترکیب دو مداخله ذهن آگاهی و طرح واره درمانی سود جست.
آموزش بهداشت
پریسا مهردادیان؛ سلیمه گلابگیرنیک؛ راضیه خسروراد
دوره 30، شماره 3 ، مرداد و شهریور 1402، ، صفحه 363-373
چکیده
زمینه و هدف: دیابت یک بیماری شایع است که عوارض جدی به‌جای می‌گذارد آموزش به بیمار در مورد بیماری و روش‌های خودمراقبتی می‌تواند از پیامدهای منفی جلوگیری کند اما بیماران کمی در آموزش‌های خودمراقبتی شرکت می‌کنند. پژوهش حاضر، درک و باورهای زنان دیابتی درباره بازدارنده‌های شرکت در برنامه‌های توانمندسازی در خودمراقبتی را تبیین می‌کند.مواد ...
بیشتر
زمینه و هدف: دیابت یک بیماری شایع است که عوارض جدی به‌جای می‌گذارد آموزش به بیمار در مورد بیماری و روش‌های خودمراقبتی می‌تواند از پیامدهای منفی جلوگیری کند اما بیماران کمی در آموزش‌های خودمراقبتی شرکت می‌کنند. پژوهش حاضر، درک و باورهای زنان دیابتی درباره بازدارنده‌های شرکت در برنامه‌های توانمندسازی در خودمراقبتی را تبیین می‌کند.مواد و روشها: پژوهش کیفی از نوع تحلیل محتوی در شهر سبزوار انجام گردید. نمونه‌گیری هدفمند تا اشباع داده‌ها ادامه یافت. داده‌ها با مصاحبه نیمهساختاریافته جمعآوری گردید. در مجموع 21 نفر زن دیابتی در مدت 6 ماه مورد مصاحبه قرارگرفتند. مصاحبهها با روش تحلیل محتوای گرنهایم و لاندمن آنالیز شدند. برای اطمینان از دقت و استحکام داده‌ها، معیار مقبولیت، قابلیت انتقال، قابلیت وابستگی و قابلیت اعتماد داده‌ها بررسی گردید.نتیجه‌گیری: طبق یافتههای پژوهش، طراحی مداخلات برای پزشکان در راستای برقراری تعامل بیشتر پزشکان با بیماران، با توجه به تأثیرگذاری توصیهها و رفتارهای آنها بر تصمیم بیماران برای مشارکت در خودمراقبتی و حضور در برنامه‌های آموزشی، توصیه می‌شود.
زنان و زایمان
زهره محمدزاده تبریزی؛ مژده ناوی نژاد؛ معصومه شریف زاده؛ آرزو داوری نیا مطلق قوچان
دوره 29، شماره 6 ، بهمن و اسفند 1401، ، صفحه 785-798
چکیده
زمینه و هدف: با توجه به بالا بودن میزان استرس دوره بارداری و از طرفی همه‌گیری بیماری کووید 19 که به مخاطره افتادن سلامت عمومی زنان باردار می‌شود این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش خودمراقبتی در مورد بیماری کووید 19 بر سلامت عمومی زنان باردار انجام گردید
مواد و روشها: این مطالعه به‌صورت کارآزمایی بالینی بر روی 84 نفر از بانوان باردار ...
بیشتر
زمینه و هدف: با توجه به بالا بودن میزان استرس دوره بارداری و از طرفی همه‌گیری بیماری کووید 19 که به مخاطره افتادن سلامت عمومی زنان باردار می‌شود این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش خودمراقبتی در مورد بیماری کووید 19 بر سلامت عمومی زنان باردار انجام گردید
مواد و روشها: این مطالعه به‌صورت کارآزمایی بالینی بر روی 84 نفر از بانوان باردار با حاملگی بالای 20 هفته در بازه زمانی خرداد تا شهریور سال ١٣٩٩ در بیمارستان شهیدان مبینی سبزوار انجام شد. با استفاده از تخصیص تصادفی بلوک‌های متغیر (بلوک‌های ۴تایی) افراد در دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. برای گردآوری اطلاعات، فرم مشخصات دموگرافیک و پرسشنامه استاندارد سلامت عمومی استفاده شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون‌های من ویتنی و مجذور کای انجام شد.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد میانگین سنی افراد شرکت‌کننده در گروه کنترل 5.88±27.36 و در گروه مداخله 5.71±27.20 بود. میانگین نمره کل سلامت عمومی قبل از مداخله در گروه کنترل 8.12±21.68 و در گروه مداخله 7.71±20.32 بود. نتایج آزمون من‌ویتنی نشان داد نمره سلامت عمومی در ابتدای مطالعه از نظر آماری تفاوت معنادار ندارد (0.50=p). میانگین نمره سلامت کل بعد از مداخله در گروه کنترل 12.26±20.31 و در گروه مداخله 7.15±12.65 شد. آزمون من‌ویتنی نشان داد این اختلاف از نظر آماری معنادار می‌باشد (0.001≥p).
نتیجه‌گیری: آموزش خودمراقبتی مرتبط با بیماری کووید- ١٩، منجر به ارتقای سطح سلامت عمومی مادران باردار می‌شود
محبوبه فیروز؛ سید جواد حسینی؛ سیدرضا مظلوم؛ فرزانه حسن زاده؛ سید علی کیمیایی
دوره 22، شماره 6 ، بهمن و اسفند 1394، ، صفحه 1018-1025
چکیده
مقدمه وهدف:بیماری دیابت به عنوان یکی از بیماری های شایع اختلال متابولیسم، از معضلات بهداشت عمومی در جهان محسوب می شود. مهم ترین عامل زمینه ساز مرگ ومیر بیماران دیابتی عدم انجام خودمراقبتی می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی خودمراقبتی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد.
روش کار:در این مطالعه توصیفی - تحلیلی 108 بیمار مبتلا به دیابت ...
بیشتر
مقدمه وهدف:بیماری دیابت به عنوان یکی از بیماری های شایع اختلال متابولیسم، از معضلات بهداشت عمومی در جهان محسوب می شود. مهم ترین عامل زمینه ساز مرگ ومیر بیماران دیابتی عدم انجام خودمراقبتی می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی خودمراقبتی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد.
روش کار:در این مطالعه توصیفی - تحلیلی 108 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به کلینیک دیابت پارسیان مشهد در سال 93 که شرایط ورود به مطالعه را داشتند به صورت در دسترس انتخاب شدند. پرسشنامه خودمراقبتی بیماران دیابتی و پرسشنامه توصیف مشخصات واحدهای پژوهش توسط بیماران تکمیل گردید و داده های اصلی با استفاده از نرم افزارآماری spss 5/11 موردتجزیه وتحلیل قرارگرفت.
یافته ها: یافته های این تحقیق نشان داد که 2/47 درصد از افراد خودمراقبتی ضعیفی داشتند و بین خود مراقبتی و جنس(018/0=p) و فعالیت بدنی(019/0=p) ارتباط معناداری وجود دارد.
نتیجه گیری: باتوجه به نتایج این تحقیق، بیماران مبتلا به دیابت خودمراقبتی ضعیفی داشتند و این خودمراقبتی ضعیف هرساله هزینه های زیادی را بر افراد مبتلا تحمیل می کند. از این جهت یافتن راه کارهای جهت بهبود خودمراقبتی این بیماران الزامی می باشد.
روح الله صفایی پور؛ علی رسولی؛ محمود پرهام؛ سیامک محبی
دوره 21، شماره 3 ، مرداد و شهریور 1393، ، صفحه 473-484
چکیده
زمینه و هدف: دیابت یکی از نگرانی های عمده هزاره سوم میلادی به شمار می رود که هر روز بر شمار مبتلایان به آن افزوده می شود. در این بین مهم ترین راهکار کنترل و پیشگیری از عوارض دیابت ، خودمراقبتی می باشد. این مطالعه با هدف تعیین وضعیت خودمراقبتی در بیماران دیابتی مراجعه کننده به انجمن دیابت شهر قم در سال 1392 صورت گرفت.
مواد و روش ها: در این ...
بیشتر
زمینه و هدف: دیابت یکی از نگرانی های عمده هزاره سوم میلادی به شمار می رود که هر روز بر شمار مبتلایان به آن افزوده می شود. در این بین مهم ترین راهکار کنترل و پیشگیری از عوارض دیابت ، خودمراقبتی می باشد. این مطالعه با هدف تعیین وضعیت خودمراقبتی در بیماران دیابتی مراجعه کننده به انجمن دیابت شهر قم در سال 1392 صورت گرفت.
مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی 251 بیمار دیابتی مراجعه کننده به انجمن دیابت شهر قم به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. در این مطالعه از پرسشنامه دموگرافیک و پرسشنامه استاندارد SDSCA و نیز برگه ثبت اطلاعات استفاده شد. داده توسط نرم افزار SPSS 18 در سطح معنی داری 05/0> تحلیل گردید.
یافته ها: نتایج نشان داد که 99/32% نمونه ها هیچ گونه فعالیت خودمراقبتی در برابر بیماری دیابت نداشته و تنها 97/7% آنان در طول ایام هفته، هر روز از تمام فعالیت های خودمراقبتی تبعیت می کردند. میزان FBS در این بیماران mg/dl 74/157 و میزان HbA1c، mg/dl 74/7 و نیز میانگین نمره خودمراقبتی 53/46 نمره بود. نتایج نشان داد بین خودمراقبتی و میزان FBS و نیز HbA1c ارتباط معکوس معنی داری وجود دارد (006/0>P و 024/0>P).
نتیجه گیری: وضعیت خودمراقبتی در بیماران تحت بررسی در شرایط نامطلوبی قرار دارد به صورتی که بیماران اعمال خودمراقبتی که شامل رعایت رژیم غذایی، فعالیت جسمانی مناسب، کنترل قندخون، مراقبت از پاها و نیز مصرف داروها یا تزریق انسولین می شود را به طور کامل و مرتب انجام نمی دهند. به تبع این موضوع میزان FBS و HbA1c در این بیماران هم شرایط مطلوبی را نشان نمی دهد.
علی خردمند؛ اکبر رنجبرزاده؛ کاظم حسن پور؛ فاطمه بیدی
دوره 19، شماره 4 ، آذر و دی 1391، ، صفحه 336-344
چکیده
زمینه و هدف: بیماری قند، شایع‌ترین و مهم‌ترین بیماری ناشی از اختلالات سوخت و ساز بدن است. آموزش‌های بهداشتی و روش‌های اصلاحی و رفتاری مناسب از مؤثرترین و باصرفه‌ترین راه‌های پیشگیری و کنترل دیابت می‌باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش اصلاح رفتار بر دانش، نگرش، خودمراقبتی و کیفیت زندگی سبک زندگی در بیماران دیابتی نوع دو ...
بیشتر
زمینه و هدف: بیماری قند، شایع‌ترین و مهم‌ترین بیماری ناشی از اختلالات سوخت و ساز بدن است. آموزش‌های بهداشتی و روش‌های اصلاحی و رفتاری مناسب از مؤثرترین و باصرفه‌ترین راه‌های پیشگیری و کنترل دیابت می‌باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش اصلاح رفتار بر دانش، نگرش، خودمراقبتی و کیفیت زندگی سبک زندگی در بیماران دیابتی نوع دو می‌باشد. مواد و روشها: روش پژوهش آزمایشی بوده که با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه شاهد انجام گرفت. از بین افراد دیابتی نوع دو مراجعه‌کننده به مرکز بهداشت بجنورد، 40 نفر متناسب با معیارهای مورد نظر انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش (20 نفر) و کنترل (20 نفر) انتساب داده شدند. پرسشنامه‌ای 5 بخشی برای تعیین اطلاعات دموگرافیک و سنجش دانش (ساخته‌ی غضنفری با پایایی 84/0)، نگرش (ساخته‌ی غضنفری با پایایی 81/0)، خودمراقبتی (ساخته‌ی غضنفری با پایایی 91/0) و کیفیت زندگی (SF-20 با پایایی 79/0) در دو مرحله اجرا گردید. روایی پرسشنامه‌ها نیز مورد تأیید متخصصان بوده است. برنامه آموزشی مبتنی بر اصلاح عادت‌ها و روش‌های غذایی در پنج جلسه 30 دقیقه‌ای انجام شد. با استفاده از نرم‌افزار آماری 18 SPSS داده‌ها تحلیل شدند. یافته‌ها: میانگین سن افراد 58/7±17/52 بود. نتایج نشان داد مداخله آموزشی بر دانش افراد مورد مطالعه (083/0=p) اثر معناداری نداشته است. اما در متغیرهای نگرش نسبت به بیماری (001/0=p)، خودمراقبتی (001/0=p) و کیفیت زندگی (001/0=p) مداخله اصلاح رفتار، تأثیر معناداری داشته است. نتیجه‌گیری: بیماران مبتلا به دیابت نوع دو، با بهره‌گیری از روش‌های اصلاح رفتارهای نامناسب، نگرش خود را نسبت به زندگی و سبک زندگی تغییر می‌دهند. بهتر است این مراقبت‌ها مداوم بوده و روش‌های بالینی و روانشناختی در کنار روش دارویی به کار گرفته شود.