سالمندان
محبوبه زیاری؛ امین فرزانه حصاری
دوره 27، شماره 6 ، بهمن و اسفند 1399، ، صفحه 778-786
چکیده
زمینه و هدف: شاخصهای آنتروپومتریکی شاخص توده بدنی و دور کمر اغلب برای پیش‌بینی ریسک فاکتورهای قلبی عروقی استفاده می‌شود. شاخصهای گردی بدن و شکل بدن به تازگی معرفی شده‌اند. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه شاخص شکل بدنی و شاخص گردی بدن بین افراد سالم و بیمار قلبی-عروقی و ارتباط آنها با میزان فعالیت بدنی و شاخصهای آنتروپومتری زنان میانسال ...
بیشتر
زمینه و هدف: شاخصهای آنتروپومتریکی شاخص توده بدنی و دور کمر اغلب برای پیش‌بینی ریسک فاکتورهای قلبی عروقی استفاده می‌شود. شاخصهای گردی بدن و شکل بدن به تازگی معرفی شده‌اند. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه شاخص شکل بدنی و شاخص گردی بدن بین افراد سالم و بیمار قلبی-عروقی و ارتباط آنها با میزان فعالیت بدنی و شاخصهای آنتروپومتری زنان میانسال و سالمند بود. مواد و روشها: برای انجام مطالعه مقطعی حاضر 269 زن با دامنه سنی 40 تا 70 سال (136 نفر سالم و 133 بیمار قلبی عروقی) انتخاب شدند. سطح فعالیت بدنی با ﭘﺮﺳﺶﻧﺎﻣﻪﻱ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺑﺪﻧﻲ ارزیابی و بر اساس آن و همچنین بیماری قلبی‌عروقی آزمودنی‌ها به 7 گروه: بیمار قلبی عروقی، ریسک فاکتور فعال، ریسک فاکتور متوسط، ریسک فاکتور غیرفعال، سالم فعال، سالم متوسط و سالم غیرفعال تقسیم شدند. شاخصهای گردی بدن و شکل بدن، شاخص توده بدنی، دور کمر، نسبت دور کمر به لگن و وزن اندازه گیری شد. از آزمونهای ANOVA یکطرفه و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.یافته‌ها: ﺩﺭ گروه بیمار قلبی عروقی شاخص شکل بدن (004/0=p) و گردی بدن (004/0=p) بطور معنیداری بیشتر از گروه سالم فعال بود. در گروه بیمار قلبی شاخص شکل بدن با نسبت کمر به لگن رابطه مثبت (59/0=r) و با فعالیت بدنی (36/0-=r) رابطه منفی و شاخص گردی بدن با شاخص توده بدنی(83/0=r)، درصد چربی بدن (65/0=r) و نسبت کمر به لگن رابطه مثبت (59/0=r) معنیداری و با میزان فعالیت بدنی رابطه منفی (22/0-=r) معنیدار داشت. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج تحقیق، شاخص شکل بدن، گردی بدن و نسبت کمر به لگن در بیماران قلبی عروقی نسبت به افراد سالم فعال بطور معنیداری بیشتر بود. همچنین، شاخص شکل بدن و بدن گردی در بیماران قلبی با تعداد بیشتری از شاخصهای آنتروپومتری ارتباط معنیدار داشتند.
سولماز مهدوی اورتاکند؛ امین فرزانه حصاری؛ مهدی زارعی؛ مهیار خوشدل
دوره 20، شماره 3 ، مهر و آبان 1392، ، صفحه 302-309
چکیده
زمینه و هدف: این مطالعه اثر دو نوع برنامه تمرینی تقویت عضله سرینی میانی و تمرینات تعادلی بر کنترل پاسچر زنان سالمند را مورد ارزیابی قرار داده است.
مواد و روشها: این مطالعه یک تحقیق نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون – پس‌آزمون و با دو گروه مداخله‌ی تمرینی و یک گروه کنترل می‌باشد، که در آن 45 زن سالمند با دامنه سنی 65-55 سال به روش دردسترس ...
بیشتر
زمینه و هدف: این مطالعه اثر دو نوع برنامه تمرینی تقویت عضله سرینی میانی و تمرینات تعادلی بر کنترل پاسچر زنان سالمند را مورد ارزیابی قرار داده است.
مواد و روشها: این مطالعه یک تحقیق نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون – پس‌آزمون و با دو گروه مداخله‌ی تمرینی و یک گروه کنترل می‌باشد، که در آن 45 زن سالمند با دامنه سنی 65-55 سال به روش دردسترس و داشتن ملاکهای ورود به‌صورت تصادفی به سه گروه تمرین تقویت سرینی میانی، تمرین تعادلی و کنترل تقسیم شدند. دو گروه تمرین سرینی میانی و تمرینات تعادلی پروتکل تمرینی مربوطه را به مدت 6 هفته، 3 بار در هفته به‌صورت یک روز در میان انجام دادند. تغییر در کنترل پاسچر شرکت کنندگان، قبل و بعد از دوره تمرین، به‌وسیله آزمون برگ (Berg Test) اندازه‌گیری شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون آماری t همبسته و تحلیل واریانس (ANOVA) انجام شد.
یافته‌ها: یافته‌های تحقیق نشان داد که اعمال برنامه‌ی تمرین تقویتی سرینی میانی و تعادلی می‌تواند باعث بهبود کنترل پاسچر (003/0p=) و (012/0p=) در زنان سالمند شود. همچنین تفاوت معنیداری بین داده‌های پس‌آزمون گروه تمرین تقویتی سرینی میانی و تمرین تعادلی با گروه کنترل در آزمون تعادل دیده شد (005/0 p=) و (001/0 p=). همچنین تفاوت معناداری بین دو گروه تقویتی سرینی میانی و تمرین تعادلی (6/0 p=) دیده نشد.
نتیجه‌گیری: از یافته‌های تحقیق می‌توان نتیجه گرفت که تقویت عضله سرینی میانی باعث بهبود کنترل پاسچر در زنان سالمند می‌شود.