لیلا امینی؛ آرش اکابری؛ هما صادقی؛ نرجس بحری
دوره 18، شماره 2 ، خرداد و تیر 1390، ، صفحه 118-124
چکیده
زمینه و هدف:اینداکشن یکی از متداول ترین مداخلات مامایی است که به دلایل بالینی متعددی صورت می گیرد. یکی از چالش های القاء زایمان پیشگویی موفقیت آن می باشد چرا که شکست این فرایند نقش مهمی در افزایش آمار سزارین دارد. این مطالعه با هدف بررسی سن مادر، رتبه زایمانی، سن حاملگی، وزن تولد و وضعیت سرویکس (دیلاتاسیون، افاسمان، واستیشن) در پیشگویی ...
بیشتر
زمینه و هدف:اینداکشن یکی از متداول ترین مداخلات مامایی است که به دلایل بالینی متعددی صورت می گیرد. یکی از چالش های القاء زایمان پیشگویی موفقیت آن می باشد چرا که شکست این فرایند نقش مهمی در افزایش آمار سزارین دارد. این مطالعه با هدف بررسی سن مادر، رتبه زایمانی، سن حاملگی، وزن تولد و وضعیت سرویکس (دیلاتاسیون، افاسمان، واستیشن) در پیشگویی موفقیت القاء زایمانی انجام شده است.
مواد و روش ها: این مطالعه از نوع هم گروهی بود و جامعه پژوهش را زنان باردار مراجعه کننده به بیمارستان شهیدان مبینی سبزوار در فاصله زمانی دی ماه 1386 تا خرداد ماه 1387 تشکیل می دادند. تعداد 175 زن باردار سالم با حاملگی ترم تک قلو و نمایش سفالیک، به روش نمونه گیری غیراحتمالی آسان انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه ثبت مشخصات فردی و سابقه مامایی و فرم ثبت اطلاعات زایمانی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری مجذور کای، منتل هنزل و رگرسیون لجستیک تحت نرم افزار آماری SPSS 15 استفاده شد. سطح معناداری در این مطالعه 05/0 در نظر گرفته شد.
یافته ها: بر اساس یافته ها 1/41 درصد موارد اینداکشن در ارتباط با حاملگی طول کشیده و 1/45 درصد موارد عدم موفقیت اینداکشن مربوط به عدم پیشرفت زایمان بود، در مجموع، 7/33 درصد واحدهای پژوهش، به علت شکست اینداکشن سزارین شدند. رگرسیون لجستیک با کنترل اثر متغیرهای دیلاتاسیون، افاسمان، نزول، سن مادر، سن حاملگی، تعداد حاملگی، پاریتی و وزن نوزاد بر موفقیت اینداکشن نشان داد که تنها اثر دیلاتاسیون سرویکس بر موفقیت اینداکشن معنادار است (55/2OR=)، به طوری که به ازای افزایش یک سانتی متری دیلاتاسیون سرویکس در بدو اینداکشن، شانس موفقیت اینداکشن 55/2 برابر شد.
نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که دیلاتاسیون سرویکس تنها فاکتور معنادار در پیشگویی موفقیت اینداکشن می باشد.
حمیدرضا بهنام وشانی؛ هما صادقی
دوره 14، شماره 2 ، خرداد و تیر 1386، ، صفحه 77-82
چکیده
زمینه و هدف: استراتژی های فعلی سازمان بهداشت جهانی که شامل تجویز آهن مکمل به صورت روزانه در نیمه دوم بارداری است در طی دهه اخیر از شیوع آنمی در زنان باردار نکاسته است که از علل آن می توان به عدم پذیرش قرص آهن در زنان باردار به علت عوارض جانبی آن که خود وابسته به میزان، شکل و احتمالا نحوه مصرف آن می باشد، اشاره نمود. لذا مطالعه حاضر با هدف ...
بیشتر
زمینه و هدف: استراتژی های فعلی سازمان بهداشت جهانی که شامل تجویز آهن مکمل به صورت روزانه در نیمه دوم بارداری است در طی دهه اخیر از شیوع آنمی در زنان باردار نکاسته است که از علل آن می توان به عدم پذیرش قرص آهن در زنان باردار به علت عوارض جانبی آن که خود وابسته به میزان، شکل و احتمالا نحوه مصرف آن می باشد، اشاره نمود. لذا مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو روش تجویز روزانه و دوبار در هفته آهن در دوران بارداری و تاثیر آن بر تغییرات هماتولوژیک و نتایج بارداری صورت گرفت.
مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده است و جامعه پژوهش زنان باردار مراجعه کننده به چهار مرکز بهداشتی درمانی سبزوار می باشند. نمونه ها شامل 88 زن باردار بود که به صورت تصادفی در دو گروه (43 نفر در گروه روزانه و 45 نفر در گروه دو بار در هفته) مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار این پژوهش شامل پرسشنامه مشخصات فردی و برگه ثبت اطلاعات (هموگلوبین و فریتین سرم مادر قبل و بعد از درمان، وزن تولد و سن حاملگی) بود و داده های پژوهش با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل، تی زوج، ضریب همبستگی پیرسون و مجذور کای تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: یافته های این پژوهش نشان داد که میزان تغییرات هموگلوبین و فریتین در دو گروه مشابه بوده است. همچنین وزن هنگام تولد و سن حاملگی نیز در دو گروه مورد مطالعه مشابه بوده و تفاوت آماری معنی داری نداشت.
نتیجه گیری: با عنایت به نتایج این مطالعه، روش تجویز دو بار در هفته آهن در دوران حاملگی به علت تاثیر مشابه و عوارض جانبی کمتر و نیز مقرون به صرفه تر بودن نسبت به روش روزانه در دوران بارداری توصیه می شود.