فیزیولوژی و فارماکولوژی
محمد صوفی آبادی؛ محمدحسین اسماعیلی؛ امیررضا مافی
دوره 27، شماره 2 ، خرداد و تیر 1399، ، صفحه 143-153
چکیده
تجمع آمیلوئیدهای بتا در مغز یکی از ویژگی های پاتولوژیک بیماری الزایمر است. دوزهای پایین مرفین، می تواند حافظه را افزایش دهد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثربخشی درمان مرفین بر حافظه در موش های سالم و الزایمری است.روش بررسی: در مرحله اول موش ها به دو گروه سالین و مرفین (5 میلی گرم بر کیلوگرم، داخل صفاقی تقسیم شدند . در مرحله دوم موش ها به ...
بیشتر
تجمع آمیلوئیدهای بتا در مغز یکی از ویژگی های پاتولوژیک بیماری الزایمر است. دوزهای پایین مرفین، می تواند حافظه را افزایش دهد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثربخشی درمان مرفین بر حافظه در موش های سالم و الزایمری است.روش بررسی: در مرحله اول موش ها به دو گروه سالین و مرفین (5 میلی گرم بر کیلوگرم، داخل صفاقی تقسیم شدند . در مرحله دوم موش ها به 5 گروه تقسیم شدند کنترل و شم و گروه های درمان شده با استرپتوزوسین و استرپتوزوسین به همراه سالین یا مرفین. برای ایجاد الزایمر استرپتوزوسین (3میلی گرم برکیلوگرم ، 10میکرولیتر در هر طرف ) به داخل بطن های مغز تزریق شد. مرفین(2 میلی گرم بر کیلوگرم ) یا سالین برای مدت 10 روز تزریق شد. تمام موش در ماز ابی آموزش داده شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که تزریق مرفین در دوز بالا (5 میلی گرم بر کیلوگرم) به موش های نرمال ، یادگیری را مختل وحافظه را بهبود می بخشد. تزریق استرپتوزوسین زمان و مسافت طی شده تا رسیدن به سکو را در مقایسه با گروه کنترل افزایش داد. زمان و مسافت طی شده برای پیدا کردن سکو در گروه های استرپتوزوسین + مورفین کمتر از گروه استرپتوزوسین بود (0.05 ›P) برعکس، درصد زمان سپری شده و مسافت طی شده در ربع هدف در در تست پروب بیشتر از گروه استرپتوزوسین بود.نتیجه گیری: دوز بالای مرفین در موش های نرمال یادگیری را مختل کرد. دوز پایین مرفین یادگیری و حافظه موش های الزایمری را بهبود بخشید. نتایج نشان می دهد که درمان با دوز کم مرفین برای درمان اختلالات شناختی در بیماران الزایمری مفید است
مسعود فریدونی؛ ملیحه اسکندری؛ علی مقیمی
دوره 20، شماره 4 ، آذر و دی 1392، ، صفحه 423-434
چکیده
زمینه و هدف: مرفین دارای اثرات دوگانه ضددردی و پردردی است که در مگس سرکه دیده شده‌است. از طرفی تجویز مکرر آن باعث ایجاد تحمل به مرفین در پستانداران می‌گردد. تحقیق حاضر به بررسی بروز تحمل به مرفین و اثرات اوسلتامیویر (مهارکننده سیگنالینگ Gs پروتئین ها) در ایجاد تحمل و همچنین پردردی ناشی از غلظت‌های ناچیز مرفین در مگس سرکه، می‌پردازد.
مواد ...
بیشتر
زمینه و هدف: مرفین دارای اثرات دوگانه ضددردی و پردردی است که در مگس سرکه دیده شده‌است. از طرفی تجویز مکرر آن باعث ایجاد تحمل به مرفین در پستانداران می‌گردد. تحقیق حاضر به بررسی بروز تحمل به مرفین و اثرات اوسلتامیویر (مهارکننده سیگنالینگ Gs پروتئین ها) در ایجاد تحمل و همچنین پردردی ناشی از غلظت‌های ناچیز مرفین در مگس سرکه، می‌پردازد.
مواد و روش‌ها: در این پژوهش لارو سن 3 و مگس بالغ تیپ وحشی بکار گرفته شد. به منظور بررسی اثر اوسلتامیویر بر پردردی ناشی از غلظت‌های ناچیز مرفین، اوسلتامیویر (mg/l 2/0) و مرفین با غلظت ناچیز به محیط کشت مگس سرکه اضافه شده و پاسخ لارو و بالغ مگس (n≥7) به درد حرارتی به روش Hot plate (47°C) و درد شیمیایی ایجاد شده به وسیله کپسایسین و اسیداستیک 40% ثبت شد. برای ارزیابی تحمل زایی به مرفین، میزان احساس درد حرارتی لارو با تکرار تجویز مرفین mg/l 1/0 و سنجش اثرات ضددردی مرفین mg/l 01/0 ارزیابی و در بالغین، آزمون مشابهی، با غلظت‌های mg/l 200 و 300 مرفین انجام شد، همچنین برای بررسی مکانیسم تحمل به مرفین، آزمون با تجویز اوسلتامیویر انجام شد.
یافته‌ها: در مگس سرکه، تحمل زایی به اثرات ضددردی مرفین مشابه پستانداران رخ می‌دهد. نتایج نشان داد که تجویز مکرر مرفین، اثرات ضددردی دارو را در حشره کاهش داد (p
محمدحسین اسماعیلی؛ هاشم حق دوست یزدی؛ محمد صوفی آبادی؛ حسن اژدری زرمهری
دوره 17، شماره 1 ، فروردین و اردیبهشت 1389، ، صفحه 6-12
چکیده
زمینه و هدف: سیستم گلوتامینرژیک در بروز علایم سندرم ترک اعتیاد به مرفین نقش داشته و منیزیم دارای اثر مهاری بر گیرنده های NMDA گلوتامانی می باشد. در این تحقیق، اثر تزریق منیزیم بر علایم سندرم ترک مرفین در موش صحرایی نر و ماده مورد بررسی قرار گرفت.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از 48 موش صحرایی نر و ماده بالغ با وزن حدود 200 الی 250 گرم استفاده ...
بیشتر
زمینه و هدف: سیستم گلوتامینرژیک در بروز علایم سندرم ترک اعتیاد به مرفین نقش داشته و منیزیم دارای اثر مهاری بر گیرنده های NMDA گلوتامانی می باشد. در این تحقیق، اثر تزریق منیزیم بر علایم سندرم ترک مرفین در موش صحرایی نر و ماده مورد بررسی قرار گرفت.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از 48 موش صحرایی نر و ماده بالغ با وزن حدود 200 الی 250 گرم استفاده شد. ابتدا موش ها به 6 گروه 8 تایی تقسیم شدند. گروه های مورد مطالعه عبارت بودند از دو گروه کنترل نر و ماده و چهار گروه متشکل از رت های نر و ماده که منیزیم سولفات با دوز 150 یاMg/kg/ip 300 دریافت کردند. همه گروه ها به روش خوراکی (مرفین Mg/ml 0.4 به همراه ساکارز 3 درصد به مدت 21 روز) معتاد شدند. در هنگام آزمون به حیوانات منیزیم یا سرم نمکی تزریق شد و پس از نیم ساعت هم نالوکسان تزریق گردید. سپس علایم سندرم ترک مورد مشاهده و ثبت قرار گرفت. نتایج حاصله از گروه ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آنالیز واریانس و آزمون های تعقیبی مقایسه گردید وP
مهرداد شریعتی؛ مختار مختاری؛ سمیه نگاهبان
دوره 16، شماره 2 ، خرداد و تیر 1388، ، صفحه 72-78
چکیده
زمینه و هدف: لاموتری ژین یک داروی جدید ضد صرع قوی است که از نظر ساختمانی به دسته داروهای ضد صرع کنونی وابستگی نداشته و عوارض جانبی کمتری دارد. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی تاثیر لاموتری ژین بر سیستم ضددردی القا شده به وسیله مرفین با استفاده از آزمون فرمالین انجام شد.
مواد و روش ها: این مطالعه به صورت تجربی بر روی 56 سر موش صحرایی نر بالغ انجام ...
بیشتر
زمینه و هدف: لاموتری ژین یک داروی جدید ضد صرع قوی است که از نظر ساختمانی به دسته داروهای ضد صرع کنونی وابستگی نداشته و عوارض جانبی کمتری دارد. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی تاثیر لاموتری ژین بر سیستم ضددردی القا شده به وسیله مرفین با استفاده از آزمون فرمالین انجام شد.
مواد و روش ها: این مطالعه به صورت تجربی بر روی 56 سر موش صحرایی نر بالغ انجام شد. حیوانات به 7 گروه 8 تایی شامل گروه های کنترل، شاهد و گروه های تجربی شامل گروه دریافت کننده مرفین به تنهایی به میزان 2mg/Rat و گروه های دریافت کننده مرفین 2mg/Rat همراه با لاموتری ژین به میزان 25, 50, 75 (mg/Rat) گروه دریافت کننده لاموتری ژین به تنهایی به میزان 75mg/Rat تقسیم شدند. تزریق داروها به صورت داخل صفاقی و 15 دقیقه قبل از شروع آزمون فرمالین انجام گردید. به گروه شاهد حجمی برابر با مرفین از سرم فیزیولوژی و به گروه کنترل فقط فرمالین داده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های کروسکال - والیس و توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. سطح معنادار بودن نتایج 0.05 در نظر گرفته شد.
یافته ها: میانگین نمره درد به دنبال تزریق لاموتری ژین با مقدار حداکثر همراه با مرفین 0.08±0.001 بود که دارای اثرات بی دردی موضعی بیشتری در مرحله حاد نسبت به زمانی بود که مرفین به تنهایی (0.11±0.0005) دریافت می شد (P
محمدحسین اسماعیلی؛ عباس علی وفایی
دوره 14، شماره 3 ، مهر و آبان 1386، ، صفحه 147-153
چکیده
زمینه و هدف: مواد اپیوئیدی از جمله مرفین در دوران حاملگی زیاد استفاده می شود. این مواد احتمالا می توانند باعث تغییرات روانی و رفتاری طولانی مدت (از جمله اثر بر فرایند یادگیری و حافظه) در متولدینی شوند که مادران آن ها این مواد را استفاده نموده اند. هدف این مطالعه بررسی اثرات در معرض مرفین قرار گرفتن در دوران جنینی بر به خاطرآوردن حافظه ...
بیشتر
زمینه و هدف: مواد اپیوئیدی از جمله مرفین در دوران حاملگی زیاد استفاده می شود. این مواد احتمالا می توانند باعث تغییرات روانی و رفتاری طولانی مدت (از جمله اثر بر فرایند یادگیری و حافظه) در متولدینی شوند که مادران آن ها این مواد را استفاده نموده اند. هدف این مطالعه بررسی اثرات در معرض مرفین قرار گرفتن در دوران جنینی بر به خاطرآوردن حافظه فضایی در موش صحرایی می باشد.
مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بوده و طی آن 18 سر موش صحرایی ماده حامله در سه گروه کنترل و سالین و مرفین مورد استفاده قرار گرفتند. گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکردند و گروه های سالین و مرفین دوبار در روز بین روزهای 11 تا 18 حاملگی به ترتیب محلول سالین (0.5 میلی لیتر به صورت زیر جلدی) و مرفین (سه روز اول 5 و روزهای بعد 10 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم زیر جلدی) دریافت کردند. سپس به دنبال زایمان موش های معتاد، 30 سر (3 گروه 10 تایی) از بچه موش های متولد شده 90 روزه با استفاده از ماز هشت پر شعاعی تحت آموزش قرار گرفتند و میزان به خاطرآوری حافظه نهایی آن ها 48 ساعت و یک هفته بعد از آموش مورد بررسی قرار گرفت.
یافته ها: تزریق مرفین در دوران حاملگی باعث اختلال شدید در به خاطرآوری حافظه فضایی فرزندان شد به طوری که تعداد پاسخ های صحیح در این گروه در روزهای یادآوری آزمون 48 ساعت و یک هفته بعد) به طور معنی داری بسیار کمتر از دو گروه دیگر بود.
نتیجه گیری: یافته های فوق نشان می دهد که در معرض مرفین قرار گرفتن در دوران جنینی به خاطرآوری حافظه فضایی را محتل می کند.