رضا واشقانی فراهانی؛ عباس علی وفایی؛ میترا امامی ابرقویی
دوره 16، شماره 1 ، فروردین و اردیبهشت 1388، ، صفحه 18-24
چکیده
زمینه و هدف: شواهد زیادی نشان می دهد که گیاه نعنا (Mentha Piperita) در طب سنتی در درمان اختلالات گوارشی کاربرد فراوان داشته و احتمالا موجب کاهش انقباض عضله صاف و حرکات روده می شود. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر عصاره هیدروالکلی گیاه نعنا بر حرکات ایلئوم خوکچه هندی به روش آزمایشگاهی Invitro بوده است.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 5 سر خوکچه هندی ...
بیشتر
زمینه و هدف: شواهد زیادی نشان می دهد که گیاه نعنا (Mentha Piperita) در طب سنتی در درمان اختلالات گوارشی کاربرد فراوان داشته و احتمالا موجب کاهش انقباض عضله صاف و حرکات روده می شود. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر عصاره هیدروالکلی گیاه نعنا بر حرکات ایلئوم خوکچه هندی به روش آزمایشگاهی Invitro بوده است.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 5 سر خوکچه هندی نر (300-200 گرم) استفاده شد. پس از کشتن حیوان، حداقل 6 قطعه از ایلئوم آن به طول 2 تا 3 سانتی متر جدا و در محلول تیرود نرمال، جریان گاز کاربوژن و حرارت 37 درجه قرار گرفت. سپس هر نسج در بین 2 الکترود قرار گرفته و به یک استیمولاتور مرتبط شد و انقباضات روده توسط یک ترانس دیوسر ایزوتونیک به فیزیوگراف منتقل و ثبت گردید و عصاره نعنا در غلظت های مختلف و در ضمن تحریک ایلئوم به حمام بافت اضافه شد و انقباضات دوباره ثبت گردید. از هر بافت حداقل 7-6 پاسخ تهیه شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه و توکی تحت نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: نتایج نشان داد که عصاره گیاه نعنا با غلظت های 5، 15، 50، 150 و 500 میلی گرم در هر میلی لیتر به محلول تیرود ضمن تحریک 1/0 هرتز سبب کاهش طول انقباضات به طور وابسته به مقدار می گردد که این درصد کاهش به ترتیب 27 درصد، 8/30 درصد، 41 درصد، 61 درصد و 75 درصد بود. فعالیت 50 درصد این اثر مهاری در غلظت 50 میلی گرم در میلی لیتر می باشد (P
عباس علی طاهریان؛ مهدی زاهدی خراسانی؛ زهرا ملاشاهی؛ عباس علی وفایی
دوره 15، شماره 2 ، خرداد و تیر 1387، ، صفحه 65-72
چکیده
زمینه و هدف: مطالعات قبلی بیانگر آن بوده اند که برگ گیاه شنبلیله اثرات ضد دردی، ضد التهابی و احتمالا اثرات تعدیلی بر واکنش های اضطرابی و خواب دارد. هدف مطالعه حاضر تعیین اثر عصاره هیدروالکلی گیاه شنبلیله بر اضطراب و زمان خواب در موش سوری بوده است.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از 140 سر موش سوری نر، نژاد آلبینو (25 تا 30 گرم) و در 14 گروه ...
بیشتر
زمینه و هدف: مطالعات قبلی بیانگر آن بوده اند که برگ گیاه شنبلیله اثرات ضد دردی، ضد التهابی و احتمالا اثرات تعدیلی بر واکنش های اضطرابی و خواب دارد. هدف مطالعه حاضر تعیین اثر عصاره هیدروالکلی گیاه شنبلیله بر اضطراب و زمان خواب در موش سوری بوده است.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از 140 سر موش سوری نر، نژاد آلبینو (25 تا 30 گرم) و در 14 گروه 10 تایی استفاده شد. برای ارزیابی اضطراب از ماز بعلاوه ای مرتفع استفاده شد و گروه های آزمون عصاره هیدروالکلی شنبلیله با دوزهای 50، 100، 200، 400 و 800 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم به طور داخل صفاقی و گروه شاهد سالین 30 دقیقه قبل از ارزیابی دریافت نمودند اما گروه کنترل هیچ ماده تزریقی دریافت نکرد. بیست و پنج دقیقه بعد از تزریق دارو، به منظور افزایش فعالیت حرکتی، حیوانات به مدت 5 دقیقه در یک جعبه با دیواره های مشکی قرار گرفتند و سپس برای ارزیابی واکنش های اضطرابی به ماز بعلاوه ای مرتفع منتقل شده و مدت زمان سپری شده و تعداد دفعات حضور در بازوهای باز به مدت 5 دقیقه مشاهده و ثبت شد. برای ارزیابی دوره خواب از روش Angel (ثبت دوره خواب با کمک فیزیوگراف) استفاده شد و ضمنا 30 دقیقه قبل از ارزیابی خواب از عصاره گیاه شنبلیله، سالین و گروه کنترل مشابه فوق استفاده شد. ضمنا داده ها با کمک آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون توکی مورد ارزیابی قرار گرفتند.
یافته ها: نتایج نشان داد که عصاره هیدروالکلی گیاه شنبلیله با دوز 100 و 200 میلی گرم، مدت زمان و تعداد دفعات حضور حیوان را در بازوهای باز بعلاوه ای مرتفع در مقایسه با گروه شاهد و کنترل به طور معنی داری افزایش داد (P
عباس علی وفایی؛ سعید حاجی رحیم خان؛ مهدی زاهدی خراسانی؛ مرتضی جراحی؛ عباس علی طاهریان؛ حسین میلادی گرجی؛ حسن صادقی
دوره 15، شماره 1 ، فروردین و اردیبهشت 1387، ، صفحه 7-13
چکیده
زمینه و هدف: زیره از گیاهانی است که در طب سنتی از عصاره آن در درمان تشنج، صرع و برخی دردهای احشایی استفاده شده است، اما در خصوص اثرات ضد دردی محیطی زیره در حیوانات آزمایشگاهی گزارش مدونی وجود ندارد. بنابراین هدف این پژوهش تعیین اثرات تزریق داخل صفاقی عصاره آبی میوه گیاه زیره سبز بر درد محیطی حاد در آزمون های Tail flick (TF) و Hot plate (HP) در موش ...
بیشتر
زمینه و هدف: زیره از گیاهانی است که در طب سنتی از عصاره آن در درمان تشنج، صرع و برخی دردهای احشایی استفاده شده است، اما در خصوص اثرات ضد دردی محیطی زیره در حیوانات آزمایشگاهی گزارش مدونی وجود ندارد. بنابراین هدف این پژوهش تعیین اثرات تزریق داخل صفاقی عصاره آبی میوه گیاه زیره سبز بر درد محیطی حاد در آزمون های Tail flick (TF) و Hot plate (HP) در موش سوری بوده است.
مواد و روش ها: این مطالعه به صورت تجربی بر روی 56 سر موش سوری نر (در 8 گروه 7 تایی) از نژاد آلبینو با وزن 25 تا 30 گرم انجام شد. عصاره آبی میوه گیاه زیره سبز با دوزهای 200 و 500 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن یا هم حجم آن سالین به صورت داخل صفاقی 30 دقیقه قبل از انجام آزمون ها به حیوانات تزریق شد. ملاک ارزیابی درد در آزمون TF اندازه گیری زمان پاسخ به درد به دنبال بلند کردن دم و در HP زمان شروع لیسیدن پاهای جلویی و یا بالا بردن پاهای عقبی (پرش) توسط حیوان بود.
یافته ها: تزریق داخل صفاقی عصاره آبی میوه گیاه زیره سبز با دوزهای 200 و 500 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن در موش های گروه های تست، در مقایسه با گروه های کنترل و دریافت کننده سالین (شاهد) به طور معنی داری منجر به افزایش زمان واکنش به درد در هر دو آزمون TF و HP شد (P
عباس علی طاهریان؛ عباس علی وفایی
دوره 14، شماره 4 ، آذر و دی 1386، ، صفحه 192-197
چکیده
زمینه و هدف: یکی از عوامل مرتبط با اضطراب تغییر سطح هورمون های درون ریز می باشد. مطالعات قبلی حاکی از آن است که احتمالا گلوکوکورتیکوئیدها می توانند نقش تعدیلی بر ترس و اضطراب داشته باشند. لذا هدف پژوهش حاضر تعیین نقش هیدروکورتیزول بر تعدیل اضطراب در مدل ماز به علاوه ای شکل مرتفع در موش سوری می باشد.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی ...
بیشتر
زمینه و هدف: یکی از عوامل مرتبط با اضطراب تغییر سطح هورمون های درون ریز می باشد. مطالعات قبلی حاکی از آن است که احتمالا گلوکوکورتیکوئیدها می توانند نقش تعدیلی بر ترس و اضطراب داشته باشند. لذا هدف پژوهش حاضر تعیین نقش هیدروکورتیزول بر تعدیل اضطراب در مدل ماز به علاوه ای شکل مرتفع در موش سوری می باشد.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از 70 سر موش سوری با میانگین وزنی 30-25 گرم استفاده گردید. در ابتدا حیوانات به طور تصادفی به گروه های آزمون، شاهد و کنترل تقسیم گردیدند. سپس به گروه های آزمون، هیدروکورتیزول 10، 25، 50، 75 و 100 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن به عنوان آگونیست گیرنده گلوکوکورتیکوئید و به موش های گروه شاهد، هم حجم آن حلال دارو (اتانول 2 درصد و سالین) 30 دقیقه قبل از ارزیابی اضطراب به صورت زیرجلدی تزریق شد. گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکرد. سپس موش ها در جهت افزایش فعالیت حرکتی و حس کنجکاوی به مدت 5 دقیقه در یک جعبه با دیواره های مشکلی قرار داده شدند و پس از آن در فواصل زمانی تنظیم شده به ماز به علاوه ای مرتفع که یک ابزار استاندارد برای سنجش واکنش های اضطرابی است، منتقل گردیدند و به مدت 5 دقیقه شاخص های ارزیابی واکنش اضطرابی (تعداد ورود و درصد زمان صرف شده بر روی بازوی باز) از طریق مشاهده در آن ها بررسی و ثبت گردید.
یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که هیدروکورتیزول در دوزهای 25 و 50 میلی گرم به طور معنی داری زمان و تعداد حضور در بازوی باز را افزایش داده بود که نشانه کاهش رفتارهای اضطرابی می باشد (P
محمدحسین اسماعیلی؛ عباس علی وفایی
دوره 14، شماره 3 ، مهر و آبان 1386، ، صفحه 147-153
چکیده
زمینه و هدف: مواد اپیوئیدی از جمله مرفین در دوران حاملگی زیاد استفاده می شود. این مواد احتمالا می توانند باعث تغییرات روانی و رفتاری طولانی مدت (از جمله اثر بر فرایند یادگیری و حافظه) در متولدینی شوند که مادران آن ها این مواد را استفاده نموده اند. هدف این مطالعه بررسی اثرات در معرض مرفین قرار گرفتن در دوران جنینی بر به خاطرآوردن حافظه ...
بیشتر
زمینه و هدف: مواد اپیوئیدی از جمله مرفین در دوران حاملگی زیاد استفاده می شود. این مواد احتمالا می توانند باعث تغییرات روانی و رفتاری طولانی مدت (از جمله اثر بر فرایند یادگیری و حافظه) در متولدینی شوند که مادران آن ها این مواد را استفاده نموده اند. هدف این مطالعه بررسی اثرات در معرض مرفین قرار گرفتن در دوران جنینی بر به خاطرآوردن حافظه فضایی در موش صحرایی می باشد.
مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بوده و طی آن 18 سر موش صحرایی ماده حامله در سه گروه کنترل و سالین و مرفین مورد استفاده قرار گرفتند. گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکردند و گروه های سالین و مرفین دوبار در روز بین روزهای 11 تا 18 حاملگی به ترتیب محلول سالین (0.5 میلی لیتر به صورت زیر جلدی) و مرفین (سه روز اول 5 و روزهای بعد 10 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم زیر جلدی) دریافت کردند. سپس به دنبال زایمان موش های معتاد، 30 سر (3 گروه 10 تایی) از بچه موش های متولد شده 90 روزه با استفاده از ماز هشت پر شعاعی تحت آموزش قرار گرفتند و میزان به خاطرآوری حافظه نهایی آن ها 48 ساعت و یک هفته بعد از آموش مورد بررسی قرار گرفت.
یافته ها: تزریق مرفین در دوران حاملگی باعث اختلال شدید در به خاطرآوری حافظه فضایی فرزندان شد به طوری که تعداد پاسخ های صحیح در این گروه در روزهای یادآوری آزمون 48 ساعت و یک هفته بعد) به طور معنی داری بسیار کمتر از دو گروه دیگر بود.
نتیجه گیری: یافته های فوق نشان می دهد که در معرض مرفین قرار گرفتن در دوران جنینی به خاطرآوری حافظه فضایی را محتل می کند.