پرستاری
مریم سادات کاتبی؛ اسیه مودی؛ فائزه دهقان؛ مینا قلعه نوئی
دوره 26، شماره 6 ، بهمن و اسفند 1398، ، صفحه 755-761
چکیده
زمینه وهدف: دیابت یکی از شایع‌ترین و پرنفوذ‌ترین بیماری‌های مزمن است که محدودیت‌های زیادی در فعالیت‌‌های بیمار ایجاد می‌کند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر آموزش بیمار‌محور با خانواده محور بر کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع2 انجام گرفت.مواد و روشها:این پژوهش یک مطالعه شاهد‌دار تصادفی بود که بر روی75 بیمار دیابتی نوع دو مراجعه ...
بیشتر
زمینه وهدف: دیابت یکی از شایع‌ترین و پرنفوذ‌ترین بیماری‌های مزمن است که محدودیت‌های زیادی در فعالیت‌‌های بیمار ایجاد می‌کند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر آموزش بیمار‌محور با خانواده محور بر کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع2 انجام گرفت.مواد و روشها:این پژوهش یک مطالعه شاهد‌دار تصادفی بود که بر روی75 بیمار دیابتی نوع دو مراجعه کننده به کلینیک دیابت شهرستان قاین انجام گرفت. نمونه گیری به روش مبتنی بر‌هدف انجام شد. نمونه‌گیری پس از کسب مجوزهای لازم و رضایت کتبی از نمونه‌هاانجام شدو به سه گروه 25 نفری شامل گروه کنترل،گروه آموزش فرد‌محور، گروه آموزش خانواده‌محور مبتنی برالگوی توانمند سازی تقسیم شدند.ابزار پژوهش پرسشنامه استانداردکیفیت زندگیSF-36))است. این پژوهش به روش پیش و پس آزمون انجام شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS 22 و آزمون‌های آماری تی زوجی و کروسکال انجام گرفت.یافته‌ها:بین ابعاد(سلامت عمومی،عملکرد جسمی،عملکرد اجتماعی،مشکل روحی،انرژی و خستگی،مشکل جسمی)و همچنین نمره کل کیفیت زندگی در تمام بیماران بین قبل و بعد از مداخله تفاوت معناداری وجود دارد(0/001=p). در نمره کل کیفیت زندگی بین سه گروه خانواده‌محور(0/001=p)،فرد-محور(0/001=p)،کنترل(0/001=p)، قبل و بعد از مداخله تفاوت معناداری وجوددارد.نتیجه گیری:آموزش خانواده محور نیز می‌تواند همانند آموزش فرد‌محور به طور موثری کیفیت زندگی بیماران دیابتی را بهبود بخشد از این رو بایستی برای حفظ و بهبود کیفیت زندگی بیماران دیابتی از اعضای خانواده بیماران به عنوان عضوی از تیم درمان استفاده گردد.واژگان کلیدی:کیفیت زندگی،دیابت نوع دو،آموزش خانواده‌محور،آموزش فرد-محور، الگوی توانمند سازی
علی حیدریان پور؛ مریم کشوری
دوره 23، شماره 6 ، بهمن و اسفند 1395، ، صفحه 916-925
چکیده
مقدمه: مطالعات مختلف نشان‌دهنده‌ی نقش عوامل التهابی در ایجاد و پیشرفت عوارض ناشی از دیابت هستند. در میان این بیومارکرهای التهابی CRP، سریع‌ترین واکنش‌دهنده‌ی فاز حاد است که افزایش می‌یابد و با درمان موفقیت‌آمیز سریع به حد طبیعی بازمی‌گردد. مطالعات متعددی اثر ضدالتهابی تمرین‌های ورزشی را در مطالعات مقطعی و طولی تأیید می‌کنند ...
بیشتر
مقدمه: مطالعات مختلف نشان‌دهنده‌ی نقش عوامل التهابی در ایجاد و پیشرفت عوارض ناشی از دیابت هستند. در میان این بیومارکرهای التهابی CRP، سریع‌ترین واکنش‌دهنده‌ی فاز حاد است که افزایش می‌یابد و با درمان موفقیت‌آمیز سریع به حد طبیعی بازمی‌گردد. مطالعات متعددی اثر ضدالتهابی تمرین‌های ورزشی را در مطالعات مقطعی و طولی تأیید می‌کنند و به تأثیر آن بر سایتوکین‌های مختلف التهابی و پیش التهابی اشاره‌کرده‌اند. به همین منظور این مطالعه به مقایسه‌ی سه شیوه‌ی تمرینی مختلف بر CRP پلاسمای بیماران دیابتی نوع دو پس از ده هفته تمرین طراحی‌شده است.
مواد و روشها: برای انجام این پژوهش 52 بیمار دیابتی نوع دو (65-40 سال) به‌طور تصادفی به چهار گروه تمرینی هوازی، مقاومتی، ترکیبی (هوازی و مقاومتی) و کنترل تقسیم شدند. در هر گروه سیزده نفر قرار گرفت. تمرین‌های سه بار در هفته، هر جلسه شصت دقیقه به مدت ده هفته به طول انجامید. پروتئین واکنش‌دهنده با حساسیت بالا (hs-CRP) در ابتدا و در پایان مطالعه به روش الایزا اندازه‌گیری شد. برای تحلیلداده‌هاازنرم‌افزار SPSS نسخۀ 20 در سطحمعنی‌داری (05/0 P≤) استفاده شد.
نتایج: یافته‌های تحقیق نشان داد که تمرین هوازی به مدت ده هفته به‌طور معنی‌داری سطح hs-CRP را کاهش داد. سطح hs-CRP در اثر تمرین مقاومتی به مدت ده هفته تغییر معنی‌داری نداشت (05/0 <P). تمرین ترکیبی به‌طور معنی‌داری سطح CRP را کاهش داد و این کاهش نسبت به گروه هوازی به‌تنهایی بارزتر بود.
نتیجه‌گیری:بر اساس یافته‌های پژوهش تجویز تمرین‌های ورزشی هوازی و به‌ویژه ترکیبی می‌تواند روش مناسبی برای جلوگیری از بالا رفتن بیومارکرهای التهابی مثل CRP در بیماران دیابتی نوع دو باشد درنتیجه با انجام مطالعات بیشتر در آینده شاید برای جلوگیری از بروز عوارض دیابت مفید باشد.
محبوبه فیروز؛ سید جواد حسینی؛ سیدرضا مظلوم؛ فرزانه حسن زاده؛ سید علی کیمیایی
دوره 22، شماره 6 ، بهمن و اسفند 1394، ، صفحه 1018-1025
چکیده
مقدمه وهدف:بیماری دیابت به عنوان یکی از بیماری های شایع اختلال متابولیسم، از معضلات بهداشت عمومی در جهان محسوب می شود. مهم ترین عامل زمینه ساز مرگ ومیر بیماران دیابتی عدم انجام خودمراقبتی می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی خودمراقبتی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد.
روش کار:در این مطالعه توصیفی - تحلیلی 108 بیمار مبتلا به دیابت ...
بیشتر
مقدمه وهدف:بیماری دیابت به عنوان یکی از بیماری های شایع اختلال متابولیسم، از معضلات بهداشت عمومی در جهان محسوب می شود. مهم ترین عامل زمینه ساز مرگ ومیر بیماران دیابتی عدم انجام خودمراقبتی می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی خودمراقبتی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد.
روش کار:در این مطالعه توصیفی - تحلیلی 108 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به کلینیک دیابت پارسیان مشهد در سال 93 که شرایط ورود به مطالعه را داشتند به صورت در دسترس انتخاب شدند. پرسشنامه خودمراقبتی بیماران دیابتی و پرسشنامه توصیف مشخصات واحدهای پژوهش توسط بیماران تکمیل گردید و داده های اصلی با استفاده از نرم افزارآماری spss 5/11 موردتجزیه وتحلیل قرارگرفت.
یافته ها: یافته های این تحقیق نشان داد که 2/47 درصد از افراد خودمراقبتی ضعیفی داشتند و بین خود مراقبتی و جنس(018/0=p) و فعالیت بدنی(019/0=p) ارتباط معناداری وجود دارد.
نتیجه گیری: باتوجه به نتایج این تحقیق، بیماران مبتلا به دیابت خودمراقبتی ضعیفی داشتند و این خودمراقبتی ضعیف هرساله هزینه های زیادی را بر افراد مبتلا تحمیل می کند. از این جهت یافتن راه کارهای جهت بهبود خودمراقبتی این بیماران الزامی می باشد.
سید علیرضا حسینی کاخک؛ زهرا عطار نژاد؛ امیر حسین حقیقی
دوره 20، شماره 4 ، آذر و دی 1392، ، صفحه 563-572
چکیده
زمینه و هدف: آدیپونکتین آدیپوسایتوکینی است که در مقاومت به انسولین و دیابت نقش دارد. هدف تحقیق حاضر مقایسه اثرات دو جلسه متفاوت ورزش در آب بر آدیپونکتین و مقاومت انسولینی در زنان دیابتی نوع دو بود.
مواد و روشها: در یک مطالعه تجربی با طرح تحقیق متقاطع هشت زن دیابتی نوع دو (سن 9/4 ±6/56 سال) به‌طور تصادفی در سه گروه کنترل، تمرین (یک) با حجم ...
بیشتر
زمینه و هدف: آدیپونکتین آدیپوسایتوکینی است که در مقاومت به انسولین و دیابت نقش دارد. هدف تحقیق حاضر مقایسه اثرات دو جلسه متفاوت ورزش در آب بر آدیپونکتین و مقاومت انسولینی در زنان دیابتی نوع دو بود.
مواد و روشها: در یک مطالعه تجربی با طرح تحقیق متقاطع هشت زن دیابتی نوع دو (سن 9/4 ±6/56 سال) به‌طور تصادفی در سه گروه کنترل، تمرین (یک) با حجم پایین (50-45 دقیقه) و تمرین (دو) با حجم متوسط (70-65 دقیقه) قرار گرفتند. خون‌گیری بلافاصله و 24 ساعت بعد از تمرین انجام شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفه با اندازه‌گیری مکرر با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت (05/0PP). بلافاصله پس از تمرین افزایش معنادار بیشتری در گلوکز در گروه یک در مقایسه با گروه دو مشاهده شد (02/0>P). 24 ساعت پس از تمرین تفاوت معناداری بین سه گروه در گلوکز وجود نداشت (88/0P=). شاخص HOMA-IR در دو گروه تمرینی بلافاصله پس از تمرین به‌طور معناداری نسبت به گروه کنترل افزایش کمتری نشان داد (01/0>P). در 24 ساعت پس از تمرین تفاوت معناداری در شاخص HOMA-IR بین گروه‌ها وجود نداشت (06/0P=).
نتیجه‌گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که یک جلسه ورزش کوتاه‌مدت در آب مقاومت به انسولین را بدون ایجاد تغییرات معنادار در آدیپونکتین کاهش می‌دهد.