موسی الرضا تدین فر؛ حسین خسروجردی؛ مهدی آمدنی؛ علی تاج آبادی؛ یاسر تبرائی
دوره 22، شماره 4 ، مهر و آبان 1394، ، صفحه 589-595
چکیده
زمینه و هدف: درد بعد از آپاندکتومی رایج ترین نارضایتی بیماران می باشد. شایعترین درمان آن، استفاده از مسکّن های مخدّر است. عوارض جانبی آن ها، محقّقین را بر آن داشت تا با جایگزینی داروهای مناسب تر بتوانند بر دردهای بعد از عمل این بیماران غالب گردند. این پژوهش با هدف مقایسه اثر تسکینی پرومتازین و مورفین در بیماران آپاندکتومی انجام شد. ...
بیشتر
زمینه و هدف: درد بعد از آپاندکتومی رایج ترین نارضایتی بیماران می باشد. شایعترین درمان آن، استفاده از مسکّن های مخدّر است. عوارض جانبی آن ها، محقّقین را بر آن داشت تا با جایگزینی داروهای مناسب تر بتوانند بر دردهای بعد از عمل این بیماران غالب گردند. این پژوهش با هدف مقایسه اثر تسکینی پرومتازین و مورفین در بیماران آپاندکتومی انجام شد. مواد و روشها: این کارآزمایی بالینی سه سوکور در 60 بیمار تحت عمل آپاندکتومی49 -15 ساله بستری در بیمارستان امداد شهید دکتر بهشتی شهر سبزوار در سال 1391 انجام شد.واحدها به روش نمونه گیری آسان انتخاب و به صورت تخصیص تصادفی به دو گروه 30 نفره تقسیم شده، به گروه کنترل مسکّن مخدّر و به گروه مداخله پرومتازین تزریق گردید. براساس مقیاس استاندارد عددی درد، در ساعت اوّل پس از دریافت دارو، درد بیماران بررسی شد. اطّلاعات با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و کای دو توسّط نرم افزار SPSS نسخه 18 با سطح معنی داری 05/0 تجزیه و تحلیل گردید. یافتهها: بین دو گروه در تسکین درد یک ساعت بعد از عمل، اختلاف معنی داری مشاهده شد (001/0P=). میزان درد بعد از تزریق پرومتازین 33/1±30/3 شد که کمتر از مورفین (23/1±07/6) بود. در تسکین درد نیم ساعت بعد از عمل نیز اختلاف معنی دار گردید (001/0p=) و میزان درد نیم ساعت بعد از تزریق پرومتازین 33/1± 96/3 شد که کم تر از مورفین (30/1±47/6) بود. نتیجهگیری: با توجّه به نتایج، برنامه ریزی های اساسی به منظور استفاده از فنوتیازین ها مانند پرومتازین به جای مخدّرها توصیه می شود.
موسی الرضا تدین فر؛ حسین خسروجردی؛ مهدی آمدنی؛ علی تاج آبادی؛ یاسر تبرائی
دوره 21، شماره 3 ، مرداد و شهریور 1393، ، صفحه 379-385
چکیده
زمینه و هدف: درد بعد از آپاندکتومی، رایجترین نارضایتی بیماران میباشد. شایعترین درمان آن، استفاده از مسکنهای مخدر است. عوارض جانبی آنها، محققان را بر آن داشت تا با جایگزینی داروهای مناسبتر، بتوانند بر دردهای بعد از عمل این بیماران غالبگردند. این پژوهش، با هدف مقایسه اثر تسکینی دیکلوفناک و مورفین در بیماران آپاندکتومی ...
بیشتر
زمینه و هدف: درد بعد از آپاندکتومی، رایجترین نارضایتی بیماران میباشد. شایعترین درمان آن، استفاده از مسکنهای مخدر است. عوارض جانبی آنها، محققان را بر آن داشت تا با جایگزینی داروهای مناسبتر، بتوانند بر دردهای بعد از عمل این بیماران غالبگردند. این پژوهش، با هدف مقایسه اثر تسکینی دیکلوفناک و مورفین در بیماران آپاندکتومی انجامشد.
مواد و روشها: مطالعهی حاضر، یک کارآزمایی بالینی است که بر روی 60 بیمار تحت عمل جراحی آپاندکتومی صورتگرفت. جامعهی پژوهش، بیماران آپاندکتومی شده بین 49-15 سال بودند که درسال 1391 در بیمارستان امدادی شهید دکتر بهشتی شهرستان سبزوار بستری شده-بودند. جهت انجام پژوهش، واحدها در دو گروه 30 نفره به صورت تصادفی سه سوکور قرار گرفته و به گروه اول مسکن مخدر و به گروه دوم دیکلوفناک دادهشد. براساس مقیاس استاندارد عددی درد، در ساعت اول پس از دریافت دارو، درد بیماران بررسیشد. اطلاعات با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و کای دو توسط نرمافزار SPSS نسخه 18 با سطح معناداری 05/0 تجزیه و تحلیلگردید.
یافتهها: بین دو گروه دریافتکنندهی دیکلوفناک و مورفین در تسکین درد یک ساعت بعد از عمل، اختلاف معناداری مشاهده نشد (098/0p=)، ولی در نیم ساعت بعد آن، اختلاف معنادار بود (001/0p=)، بهطوری که میزان درد، نیم ساعت بعد از تزریق دیکلوفناک (26/2) ± 04 /5 کمتر از آمپول مورفین (30/1) ± 47/6 بود.
نتیجهگیری: داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی در تسکین درد بعد از آپاندکتومی مؤثرترند. لذا برنامهریزیهای اساسی برای تغییر در این وضعیت و جایگزینی آنها با اوپیوئیدها توصیهمیشود.
میرهادی خیاط نوری؛ سیده زهرا موسوی؛ سعید عباسی ملکی؛ فرید عباسی ملکی؛ قادر نجفی
دوره 20، شماره 4 ، آذر و دی 1392، ، صفحه 408-415
چکیده
زمینه و هدف: مطالعات نشان دادند که برخی از داروهای ضد افسردگی سبب کاهش علایم سندرم محرومیت اوپیوئیدها میشوند. از طرفی مطالعات انجام شده حاکی از خواص ضد افسردگی و آرامبخشی جو دوسر میباشند. هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر عصاره هیدروالکلی جو دوسر بر علایم سندرم محرومیت مورفین در موش سوری نر بوده است.
مواد و روشها: در این مطالعه تجربی، ...
بیشتر
زمینه و هدف: مطالعات نشان دادند که برخی از داروهای ضد افسردگی سبب کاهش علایم سندرم محرومیت اوپیوئیدها میشوند. از طرفی مطالعات انجام شده حاکی از خواص ضد افسردگی و آرامبخشی جو دوسر میباشند. هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر عصاره هیدروالکلی جو دوسر بر علایم سندرم محرومیت مورفین در موش سوری نر بوده است.
مواد و روشها: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش سوری نر نژاد NMRI (20 الی 30 گرم) بهطور تصادفی به 5 گروه 8 تایی تقسیم شدند: گروه کنترل مورفین و نرمال سالین (ml/kg 10) و بقیه گروهها اتانول (3 درصد) و دوزهای مختلف عصاره هیدروالکلی جو دوسر (mg/kg 200 و 100 و 50) را دریافت کردند. وابستگی به مورفین توسط برنامه 4 روزه و به ترتیب با دوزهای mg/kg50 ،50 ، 75 و 50 القاءگردید. در روز چهارم 2 ساعت بعد تک دوز مورفین؛ نالوکسان (mg/kg 5) تزریق و علایم سندرم محرومیت در طی 30 دقیقه به شکل تعداد پرش و علایمی چون اسهال، خود تیماری، دندان قروچه، سگ خیسی، بالا رفتن، روی دوپا ایستادن و دل پیچه از شدت صفر تا 3 ثبت گردید. نتایج با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه برای دادههای کمی و آزمون من ویتنی یو (Mann-Whitney U) برای دادههای کیفی و نرمافزار SPSS 15 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و مقادیر 05/0P< در هر مورد معنادار تلقی گردید.
یافتهها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که تمامی دوزهای عصاره هیدروالکلی جو دوسر به صورت وابسته به دوز وبه طور معناداری، تعداد پرش (بهترتیب برابر 46/6±12/56 ،33/5±0/40 و 5/2± 5/31) را در موشهای وابسته به مورفین در مقایسه با گروه کنترل
(21/16±62/113) کاهش دادند (بهترتیب برابر 05/0P< و 01/0P
احمد تقوی رفسنجانی؛ سیدعلی حائری روحانی؛ علی اصغر پورشانظری؛ علی شمسی زاده؛ محمد الله توکلی
دوره 20، شماره 3 ، مهر و آبان 1392، ، صفحه 347-358
چکیده
زمینه و هدف: اعتیاد به مورفین و سندرم ترک ناشی از آن، از معضلات اصلی جوامع بشری است. در این مطالعه اثر نیکوتین بر شدت وابستگی فیزیکی و روانی ایجاد شده با تک دوز و دوزهای مکرر مورفین مطالعه شد.
مواد و روشها: در این مطالعه رتهای نر نژاد ویستار به دو روش تک دوز و دوزهای مکرر به مورفین وابسته شدند. در روش تک دوز، رتها تنها یک دوز مورفین دریافت ...
بیشتر
زمینه و هدف: اعتیاد به مورفین و سندرم ترک ناشی از آن، از معضلات اصلی جوامع بشری است. در این مطالعه اثر نیکوتین بر شدت وابستگی فیزیکی و روانی ایجاد شده با تک دوز و دوزهای مکرر مورفین مطالعه شد.
مواد و روشها: در این مطالعه رتهای نر نژاد ویستار به دو روش تک دوز و دوزهای مکرر به مورفین وابسته شدند. در روش تک دوز، رتها تنها یک دوز مورفین دریافت کرده و 24 ساعت بعد از آن نالوکسان دریافت کردند و در روش دوزهای مکرر، رتها دوزهای افزایشی مورفین را به مدت 7 روز دریافت کردند و 24 ساعت بعد از آخرین دوز ( روز هشتم)، نالوکسان دریافت کردند. در روش تک دوز رتها 30 دقیقه قبل از دریافت نالوکسان یک دوز نیکوتین دریافت کردند اما در دوزهای مکرر از روز چهارم تا هفتم به مدت چهار روز، 15 دقیقه قبل از دریافت مورفین نیکوتین دریافت کردند. 5 دقیقه بعد از دریافت نالوکسان، رفتارهای مربوط به سندرم ترک، از رتها به مدت سی دقیقه فیلم برداری شد. سپس علائم فیزیکی و روانی سندرم ترک مورفین ثبت گردید.
یافتهها: نتایج نشان داد تزریق دوزهای مکرر مورفین و حتی تنها یک دوز مورفین می تواند وابستگی ایجاد نماید. مصرف نیکوتین شدت علائم سندرم ترک خصوصاً وزن مدفوع و امتیاز کل ترک را در روش تک دوز و افزایش وزن مدفوع، کاهش وزن، تنفر مکانی و امتیاز کل ترک را در دوزهای مکرر کم کرد.
نتیجهگیری: بر پایه دادههای ما، حتی یک دوز مورفین میتواند در رتها وابستگی ایجاد نماید. از طرفی، مصرف نیکوتین میتواند شدت علائم سندرم ترک را تضعیف نماید.
قادر نجفی؛ سعید عباسی ملکی؛ سیدکامل افتخاری
دوره 19، شماره 2 ، خرداد و تیر 1391، ، صفحه 164-172
چکیده
زمینه وهدف: سیستم های دوپامینرژیک و گلوتاماترژیک نقش مهمی در بیان ترجیح مکان شرطی مورفین دارند. از طرفی ویتامین C (اسید اسکوربیک) از انتهای نورونهای گلوتاماترژیک آزاد شده و فعالیت دو سیستم دوپامینرژیک و گلوتاماترژیک را تنظیم میکند. هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر ویتامین C بر بیان ترجیح مکان شرطی مورفین در موش سوری نر می باشد.مواد و ...
بیشتر
زمینه وهدف: سیستم های دوپامینرژیک و گلوتاماترژیک نقش مهمی در بیان ترجیح مکان شرطی مورفین دارند. از طرفی ویتامین C (اسید اسکوربیک) از انتهای نورونهای گلوتاماترژیک آزاد شده و فعالیت دو سیستم دوپامینرژیک و گلوتاماترژیک را تنظیم میکند. هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر ویتامین C بر بیان ترجیح مکان شرطی مورفین در موش سوری نر می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 96 سر موش سوری نر (20 الی 30 گرم) انتخاب شدند. آنها بهطور تصادفی به 12 گروه 8 تایی تقسیم شدند: گروه های کنترل نرمال سالین (ml/kg 10) را دریافت نموده و گروه های تحت درمان دوزهای مختلف مورفین (mg/kg 10 و 5 و 5/2) و ویتامین C (mg/kg 30 و 5 و 1) را به تنهایی و همراه با مورفین دریافت کردند. در این آزمایش از روش 6 روزه متوالی؛ شامل سه مرحله جداگانه پیششرطی، شرطی شدن و بعد شرطی شدن استفاده شد. در بخش اول ،جهت تعیین القای ترجیح مکان شرطی (CPP: Conditioned Place Preference) یا تنفر مکان شرطی (Conditioned Place Aversion CPA:) موش ها در مرحله شرطی سازی و بعد شرطی شدن، دوزهای مختلف ویتامین C را دریافت نمودند. در بخش دوم، موش ها بعد شرطی سازی با مورفین (mg/kg 5) دوزهای مشابه ویتامین C را جهت تعیین تأثیر آنها روی بیان ترجیح مکان شرطی مورفین دریافت نمودند. نتایج با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه و نرمافزار 15 SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافتهها: تزریق داخل صفاقی دوزهای مختلف مورفین ( mg/kg10 و 5) سبب القای CPP (به ترتیب برابر با 44/14±06/112 و 12/16±65/128 ثانیه) در مقایسه با گروه کنترل (04/2±34/9- ثانیه) می شود (0.001>P). تزریق داخل صفاقی دوزهای مختلف ویتامین C به تنهایی CPP یا CPA معناداری ایجاد نکرده، ولی این ویتامین (mg/kg و 30 و 5)، به ترتیب 0.001>P و 0.01>P) در مصرف توام با مورفین سبب القاء CPP شبه مورفینی (به ترتیب برابر با 9.61 ± 80.04 و 13.52 ± 56.45 ثانیه) می شود.نتیجهگیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که دوزهای پایین ویتامینC احتمالاً با اثر آگونیستی روی سیستم های دوپامینرژیک و گلوتاماترژیک سبب القای CPP شبه مورفینی میشود.