باغبان حقیقی, مهری, توکلی طبسی, کامیار. (1348). سنگ شکنی از طریق یورتروسکوپی و به دنبال آن سنگ شکنی برون اندامی برای سنگ های نسبتا بزرگ لگنچه کلیه. مجله علمی - پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی سبزوار, 13(4), 196-203.
مهری باغبان حقیقی; کامیار توکلی طبسی. "سنگ شکنی از طریق یورتروسکوپی و به دنبال آن سنگ شکنی برون اندامی برای سنگ های نسبتا بزرگ لگنچه کلیه". مجله علمی - پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی سبزوار, 13, 4, 1348, 196-203.
باغبان حقیقی, مهری, توکلی طبسی, کامیار. (1348). 'سنگ شکنی از طریق یورتروسکوپی و به دنبال آن سنگ شکنی برون اندامی برای سنگ های نسبتا بزرگ لگنچه کلیه', مجله علمی - پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی سبزوار, 13(4), pp. 196-203.
باغبان حقیقی, مهری, توکلی طبسی, کامیار. سنگ شکنی از طریق یورتروسکوپی و به دنبال آن سنگ شکنی برون اندامی برای سنگ های نسبتا بزرگ لگنچه کلیه. مجله علمی - پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی سبزوار, 1348; 13(4): 196-203.
سنگ شکنی از طریق یورتروسکوپی و به دنبال آن سنگ شکنی برون اندامی برای سنگ های نسبتا بزرگ لگنچه کلیه
تاریخ دریافت: 21 اسفند 1390،
تاریخ بازنگری: 27 بهمن 1397،
تاریخ پذیرش: 11 دی 1348
چکیده
زمینه و هدف: سنگ های کلیوی امروزه اکثرا یا با استفاده از سنگ شکن برون اندامی (ESWL) و یا از طریق نفروستومی پوستی درمان می شوند. این مطالعه به منظور مقایسه بین میزان تاثیر و عوارض سنگ شکنی یورتروسکوپیک رتروگرید با لیتوتریپتور لیزری و پنوماتیک همراه با سنگ شکنی برون اندامی با سنگ شکنی برون اندامی به تنهایی برای درمان سنگ های 2 تا 3 سانتی متری لگنچه کلیه، انجام گرفت.
مواد و روش ها: این مطالعه که از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی می باشد، جمعیت آماری شامل بیماران مبتلا به سنگ 2 تا 3 سانتی متری لگنچه کلیه مراجعه کننده به کلینیک تخصصی اورولوژی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد، در فاصله زمانی شهریور 1382 تا شهریور 1384 بوده است. روش نمونه گیری به صورت انتخاب بیمارانی بود که تشخیص سنگ 2 تا 3 سانتی متری لگنچه در مورد آن ها داده شده و جهت روش درمانی پیشنهادی اندیکاسیون داشتند. حجم نهایی نمونه 55 بیمار بود. بیماران فوق به دو گروه تقسیم شدند. در گروه اول (22 بیمار) ابتدا سعی شد که در حین یورتروسکوپی هسته سنگ با لیزر یا روش پنوماتیک شکسته و سپس جهت بیمار سوند DJ قرار داده شود و 2 تا 4 هفته بعد بیمار تحت سنگ شکنی برون اندامی قرار گیرد. بیماران گروه 2 (33 بیمار) پس از قرار دادن سوند DJ جهت سنگ شکنی برون اندامی فرستاده شدند. میزان رهایی از سنگ و عوارض پس از سه ماه ثبت شدند.
یافته ها: متوسط سن بیماران در دو گروه به ترتیب 28.7 و 29.4 سال بود. دو گروه از نظر سن و جنس تفاوت قابل ملاحظه ای نداشتند. در گروه اول، در دو بیمار دستیابی به سنگ از طریق یورتروسکوپی مقدور نشد. میزان رهایی از سنگ در گروه اول 77 درصد بود. در گروه دوم پس از دو نوبت سنگ شکنی برون اندامی، میزان رهایی از سنگ تنها 45 درصد در دو گروه مشاهده نشد.
نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که یورتروسکوپی و شکستن هسته سنگ با لیتوتریپور قبل از سنگ شکنی برون اندامی یک روش درمانی قابل قبول برای درمان سنگ های نسبتا بزرگ لگنچه کلیه می باشد.
RETROGRADE URETEROSCOPIC LITHOTRIPSY PLUS EXTRACORPOREAL SHOCK WAVE LITHOTRIPSY FOR TREATMENT OF RELATIVELY LARGE RENAL PELVIS STONES
نویسندگان [English]
M BAGHBAN HAGHIGHI؛ K TAVAKOLI TABASI
چکیده [English]
Background and Purpose: Renal stones are usually treated through ESWL or through skin nephostomy. This study was conducted to compare between efficacy and safety of retrograde ureteroscopic lithotripsy with pneumatic lithotriptor plus extracorporeal shock wave lithotripsy versus extracorporeal shock wave lithotripsy alone for treatment of 2 to 3 cm renal pelvis stones.
Methods and Materials: This randomized clinical trial was conducted on the population of patients with 2-3 cm renal pelvis stones admitted to the Imam Reza Hospital clinic for radiological patients from Shahrivar 1382 to Shahrivar 1384 (2004-2005). Sampling procedure included patients with such a diagnosis who had indications for the suggested treatment procedure. The final sample amounted to 55 patients. We divided our patients into two groups. In group 1, (22 patients) first we attempted to break the nidus of the stone with retrograde ureteroscopic pneumatic lithotripsy, and then we inserted a double J stent and after 2 to 4 weeks, send them for extracorporeal shock wave lithotripsy. Group II patients (33 patients), after cystoscopic insertion of double J stent, underwent extracorporeal shock wave lithotripsy alone. Stone free rate and complication rate after three months were recorded.
Results: The patients' mean age in two groups were 28.7 and 29.4 years respectively. There was no statistical differences between the age and sex of the two groups. In group 1, in two patients we could not reach to stone ureteroscopically. Stone free rate in group 1, was 77% (17/22). In group II, after two sessions of extracorporeal lithotripsy, stone free rate was just 45% (15/33). There was no significant complication in two groups.
Conclusion: The present study demonstrated that ureteroscopy and breaking the stone nidus with pneumatic lithotripter before extracorporeal shock wave lithotripsy is an acceptable treatment modality for relatively large renal pelvis stone.
ابتدای صفحه