روانشناسی و روانپزشکی
ابراهیم نامنی؛ محمود جاجرمی؛ علی اکبر سلیمانیان
دوره 28، شماره 4 ، مهر و آبان 1400، ، صفحه 608-620
چکیده
زمینه و هدف: درمان وجودی به بررسی آگاهی انسان از خود و توانایی او در نگریستن به ماورای مشکلات خویش و مسائل وجودی می‌پردازد. پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه اثربخشی درمان وجودی و درمان مبتنی بر شفقت بر بهزیستی روان‌شناختی و آشفتگی زناشویی زنان متعارض انجام گرفت. مواد و روش‌ها: طرح پژوهش نیمه‌آزمایشی و از نوع پیش‌آزمون، پس‌آزمون و ...
بیشتر
زمینه و هدف: درمان وجودی به بررسی آگاهی انسان از خود و توانایی او در نگریستن به ماورای مشکلات خویش و مسائل وجودی می‌پردازد. پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه اثربخشی درمان وجودی و درمان مبتنی بر شفقت بر بهزیستی روان‌شناختی و آشفتگی زناشویی زنان متعارض انجام گرفت. مواد و روش‌ها: طرح پژوهش نیمه‌آزمایشی و از نوع پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل تمام زنان متأهلی بود که به دلیل اختلافات زناشویی در شش‌ماهه اول سال 1398 به مراکز مشاوره شهرستان سبزوار مراجعه کرده بودند و از میان آنها 45 زن به‌صورت دردسترس انتخاب شدند. گروه آزمایشی به‌مدت 8 جلسه درمان هفتگی 90 دقیقه‌ای تحت درمان قرار گرفت و گروه گواه طی این مدت هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. ابزار پژوهش پرسش‌نامه، آشفتگی زناشویی اشنایدر (1997) و مقیاس بهزیستی روان‌شناختی (1989) بود. برای تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان داد تأثیر درمان وجودی بر بهزیستی روان‌شناختی بیشتر از درمان مبتنی بر شفقت می‌باشد و بالعکس تأثیر درمان مبتنی بر شفقت بر آشفتگی زناشویی بیشتر از درمان وجودی می‌باشد. شایان ذکر است ماندگاری اثر درمان پس از دو ماه حفظ شده است (0/05›p). نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش می‌توان برای افزایش بهزیستی روان‌شناختی و کاهش آشفتگی زناشویی از درمان وجودی و درمان مبتنی بر شفقت استفاده کرد.