دوره 24، شماره 4 ، مهر و آبان 1396، ، صفحه 225-231
چکیده
اهداف: فاکتور رونویسی med 13بر پاسخ عضلة اسکلتی به محرک‌های القاکنندة سازگاری عضلانی تأثیر دارد. هدف این پژوهش بررسی تأثیر برنامة فعالیت استقامتی بر بیان ژن med 13 عضلات اسکلتی تند و کند انقباض بود.
مواد و روش‌ها: آزمودنی‌هایی این پژوهش چهارده رت نر نژاد ویستار بودند که تحت شرایط استاندارد به‌مدت چهار هفته قبل از شروع پروتکل تمرینی ...
بیشتر
اهداف: فاکتور رونویسی med 13بر پاسخ عضلة اسکلتی به محرک‌های القاکنندة سازگاری عضلانی تأثیر دارد. هدف این پژوهش بررسی تأثیر برنامة فعالیت استقامتی بر بیان ژن med 13 عضلات اسکلتی تند و کند انقباض بود.
مواد و روش‌ها: آزمودنی‌هایی این پژوهش چهارده رت نر نژاد ویستار بودند که تحت شرایط استاندارد به‌مدت چهار هفته قبل از شروع پروتکل تمرینی نگهداری شدند. سپس، بهصورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی برنامهای استقامتی (14 هفتهای) را روی نوارگردان اجرا کرد. 48 ساعت پس از پایان آخرین جلسة تمرینی، نمونهها بیهوش و تشریح شدند. عضلة نعلی و عضلة بازکنندة بلند انگشتان پا خارج شد. با استفاده از روش Real time-PCR میزان بیان ژن med 13دو عضله اندازهگیری شد. در پایان با استفاده از آزمون آماری t اطلاعات بهدستآمده ارزیابی شد.
یافتهها: نتایج این تحقیق نشان داد فعالیت استقامتی موجب افزایش معنادار بیان ژن med 13عضلة نعلی میشود، اما تأثیر معناداری بر بیان این ژن در عضلة بازکنندة بلند انگشتان ندارد.
نتیجهگیری: علیرغم فعالیت استقامتی یکسان (مدت و شدت)، میزان بیان این ژن در عضلات تند و کند انقباض متفاوت بود که احتمالابه تفاوت حساسیت عضلات به هورمون تیروئید برمیگردد.