روانشناسی و روانپزشکی
معصومه حیدریان؛ حسن احدی؛ جلال شاکری؛ امیرحسین هاشمیان
دوره 26، شماره 2 ، خرداد و تیر 1398، ، صفحه 247-253
چکیده
زمینه و هدف: تأخیر در درمان علایم روان‌پریشی با افزایش زمان رسیدن به بهبودی، کاهش پاسخ‌دهی به درمان و در نهایت با عود بیشتر اختلال روان‌پریشی همراه است. هدف از این مطالعه تعیین عوامل بالینی مرتبط با تأخیر در درمان اولین علائم روان‌پریشی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان فارابی کرمانشاه بود. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر توصیفی از ...
بیشتر
زمینه و هدف: تأخیر در درمان علایم روان‌پریشی با افزایش زمان رسیدن به بهبودی، کاهش پاسخ‌دهی به درمان و در نهایت با عود بیشتر اختلال روان‌پریشی همراه است. هدف از این مطالعه تعیین عوامل بالینی مرتبط با تأخیر در درمان اولین علائم روان‌پریشی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان فارابی کرمانشاه بود. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر توصیفی از نوع زمینه‌یابی مقطعی بر روی 94 بیمار شامل 51 مرد و 43 زن با حمله اول روان‌پریشی با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس صورت گرفت. سپس براساس مصاحبه بالینی برگرفته از چک لیست بالینی تائید شده توسط متخصصین و صاحب‌نظران روانپزشکی و روانشناسی تکمیل و داده‌ها از آن استخراج شد و سپس از شاخص‌های آمار توصیفی شامل فراوانی، درصد، میانگین، انحراف معیار، میانه و آزمون t در نرم‌افزار SPSS نسخه 24 جهت خلاصه سازی و تحلیل داده‌ها استفاده گردید.یافته‌ها: میانگین مدت زمان تأخیر در درمان اولین علایم روان‌پریشی 6/65±5/48 هفته بود. بین متغیر سابقه‌ی مصرف مواد در مراجعین (001/0=P)، سابقه‌ی اختلال اضطرابی (003/0=P)، وجود علایم منفی (001/0=P)، گفتار آشفته (001/0=P)، رفتار آشفته (001/0=P)، با میانگین مدت زمان تأخیر در درمان اولین علایم روان پریشی ارتباط معنی‌داری وجود داشت. نتیجه‌گیری: عوامل بالینی مرتبط با تأخیر در درمان اولین علایم روان پریشی به عنوان عوامل مهم و تأثیرگذار بر سطح ارتقا سلامت روانی و بهبود کامل افراد مطرح است و شناسایی این عوامل به همراه برنامه‌ریزی مناسب و انجام مداخلات مبتنی بر ارائه خدمات درمانی می‌تواند منجر به ارتقای سلامت روان‌شناختی بیماران شود.
پرستاری
موسی سجادی؛ علی محمدپور؛ مهسا محمودی
دوره 24، شماره 3 ، مرداد و شهریور 1396، ، صفحه 205-210
چکیده
اهداف: از مشکلات مبتلایان به سرطان عدم تبعیت از رژیم درمانی و عدم قطعیت در بیماری است که متأثر از مسائل روانی و ویژگی‌های مختلف بیماران است. توجه بالینی به آن بهبود پیش‌آگهی و در نهایت افزایش کیفیت زندگی را در پی دارد. این مطالعه، به‌منظور تعیین ارتباط عدم قطعیت در بیماری، عوامل جمعیت‌شناختی و بالینی با تبعیت از رژیم درمانی در مبتلایان ...
بیشتر
اهداف: از مشکلات مبتلایان به سرطان عدم تبعیت از رژیم درمانی و عدم قطعیت در بیماری است که متأثر از مسائل روانی و ویژگی‌های مختلف بیماران است. توجه بالینی به آن بهبود پیش‌آگهی و در نهایت افزایش کیفیت زندگی را در پی دارد. این مطالعه، به‌منظور تعیین ارتباط عدم قطعیت در بیماری، عوامل جمعیت‌شناختی و بالینی با تبعیت از رژیم درمانی در مبتلایان به سرطان انجام شد.
مواد و روش‌ها: مطالعة حاضر از نوع همبستگی است که در 150 بیمار مبتلا به سرطان مراجعه‌کننده به بیمارستان‌های قائم و امید مشهد انجام شد. نمونه‌گیری به‌روش در دسترس و بر اساس معیارهای پژوهش انجام شد. داده‌های پژوهش با استفاده از فرم مشخصات دموگرافیکی، پرسشنامة عدم قطعیت در بیماری میشل و تبعیت از رژیم درمانی MARS جمع‌آوری شد. سپس، با نرم‌افزار SPSS نسخة 21 آمار توصیفی و آزمون‌های آماری ضریب همبستگی پیرسون، اسپیرمن و رگرسیون متعدد در سطح معناداری کمتر از 5 درصد تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد بین عدم قطعیت در بیماری و تبعیت از رژیم درمانی ارتباط معکوس و معناداری وجود دارد (367/0r=-، 001/0P<). طبق آنالیز رگرسیون متعدد عدم قطعیت در بیماری، متاستاز، محل زندگی، سن و درآمد بیمار پیش‌بینی‌کننده‌های تبعیت از رژیم درمانی است، به‌طوری که 46 درصد از واریانس آن با این متغیر‌ها بیان می‌شود.
نتیجه‌گیری: با وجود رابطة معنا‌دار بین عدم قطعیت در بیماری با تبعیت از رژیم درمانی و قابلیت پیش‌بینی‌کنندگی قابل‌توجه برای تبعیت از رژیم درمانی، پرستاران و ارائه‌کنندگان مراقبت سلامت با توجه به راهبرد‌هایی کاهندة عدم‌قطعیت می‌توانند میزان تبعیت از رژیمدرمانی و در نهایت کیفیت درمان و زندگی این مبتلایان را بهبود بخشند.