کریستینا وریسیمو؛ ژوآ براندو؛ حسین معلایی؛ لورا روزادو
دوره 16، شماره 4 ، آذر و دی 1388، ، صفحه 213-219
چکیده
زمینه و هدف: علت استفاده روزافزون از داروهای ضدقارچی گروه آزول، تعداد مخمرهای مقاوم به دارو و نیز میزان شیوع عفونت های شایع واژن به ویژه شکل عود کننده آن، امروزه رو به افزایش است. از این رو این مطالعه به منظور بررسی حساسیت و مقاومت مخمرهای جدا شده از عفونت های واژن انجام شده است.
مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی و مقطعی بر روی ...
بیشتر
زمینه و هدف: علت استفاده روزافزون از داروهای ضدقارچی گروه آزول، تعداد مخمرهای مقاوم به دارو و نیز میزان شیوع عفونت های شایع واژن به ویژه شکل عود کننده آن، امروزه رو به افزایش است. از این رو این مطالعه به منظور بررسی حساسیت و مقاومت مخمرهای جدا شده از عفونت های واژن انجام شده است.
مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی و مقطعی بر روی 118 مخمر جدا شده از 436 بیمار مشکوک به ولو واژینیت کاندیدایی به داروهای گروه ایمیدازول شامل کلوتریمازول، فلوکونازول کتوکونازول، میکونازول و اکونازول و نیستاتین از گروه داروهای پلی ان ها انجام گرفت. برای تعیین ارتباط آن ها با علایم بالینی و نبز ارتباط مقاومت یک دارو با سایر داروها از آزمون های آماری مجذور کای، کاپا و ضریب رگرسیون خطی و نرم افزارSPSS.11 ویرایش 11 استفاده گردید.
یافته ها: در این مطالعه، هیچ گونه مقاومتی نسبت به داروی نیستاتین از گروه پلی ان ها و اکونازول در گروه ایمیدازول ها مشاهده نگردید ولی نسبت به سایر داروها از این گروه، پنجاه و سه مورد (9/44 درصد) به فلوکونازول، 26 مورد (22 درصد) به میکونازول، 10 مورد (5/8 درصد) به کلوتریمازول و 2 مورد (7/1 درصد) به کتوکونازول مقاوم (27 درصد) بودند.
نتیجه گیری: در این مطالعه، آزمون ضریب همبستگی خطی نشان داد که بین علایم بالینی و حساسیت مخمرهای جدا شده از آن ها همبستگی منفی نسبت به داروهای کلوتریمازول و کتونازول وجود دارد (P?0.05). همچنین بین مقاومت مخمرهای جدا شده به یک دارو از گروه ایمیدازول با سایر داروهای آن گروه همبستگی مثبت وجود دارد ولی هیچ گونه همبستگی با داروی نیستاتین از گروه پلی ان ها وجود ندارد.
آزاده علی پورتبریزی؛ سیدعلیرضا سعادت جو؛ آزاده ابراهیم زاده؛ بهاالدین احراری خوافی
دوره 16، شماره 2 ، خرداد و تیر 1388، ، صفحه 79-86
چکیده
زمینه و هدف: میزان پاسخ میکروارگانیسم های عامل پیلونفریت نسبت به آنتی بیوتیک ها در مطالعات مختلف تفاوت چشمگیری نشان می دهد. مطالعه حاضر به منظور مقایسه مقاومت دارویی نسبت به دو رژیم سفازولین و سفتری اکسون در درمان پیلونفریت حاد بالغین انجام شد.
مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی یک سوکور فاز سه، 86 بیمار مبتلا به پیلونفریت به روش ...
بیشتر
زمینه و هدف: میزان پاسخ میکروارگانیسم های عامل پیلونفریت نسبت به آنتی بیوتیک ها در مطالعات مختلف تفاوت چشمگیری نشان می دهد. مطالعه حاضر به منظور مقایسه مقاومت دارویی نسبت به دو رژیم سفازولین و سفتری اکسون در درمان پیلونفریت حاد بالغین انجام شد.
مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی یک سوکور فاز سه، 86 بیمار مبتلا به پیلونفریت به روش نمونه گیری متوالی انتخاب و پس از اخذ رضایت کتبی، به صورت تصادفی در یکی از دو رژیم سفتری اکسون یک گرم هر 12 ساعت یا سفازولین وریدی یک گرم هر 8 ساعت قرار گرفتند. پس از 72 ساعت از شروع درمان، بیماران از نظر مقاومت بالینی و آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری مجذور کای، تی مستقل و ضریب توافق کاپا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: میانگین زمان قطع تب در گروه سفتری اکسون 2.63±0.95 روز و در سفازولین 2.77±0.81 روز بود (P=0.2). در هر دو رژیم درمانی، در 7 درصد افراد کشت ادرار پس از 72 ساعت همچنان مثبت بود. 51.2 درصد بیماران تحت درمان با سفتری اکسون هم در بالین و هم در آزمایشگاه حساس بودند. در مجموع 9.3 درصد بیماران در آزمایشگاه حساس و در بالین مقاوم و 39.5 درصد با وجود مقاومت در بالین در آزمایشگاه حساس بودند. همچنین 51.2 درصد بیماران تحت درمان با سفازولین هم در آزمایشگاه و هم در بالین به سفازولین حساس بودند. 7 درصد در آزمایشگاه و بالین هر دو مقاوم بودند. 11.6 درصد بیماران در آزمایشگاه حساس و در بالین مقاوم و 30.2 درصد علیرغم مقاومت در آزمایشگاه در بالین حساس بودند.
نتیجه گیری: در درمان عفونت های ادراری فوقانی غیر کمپلیکه، اثر درمانی سفازولین با سفتری اکسون که وسیع الطیف تر و گران تر است، تفاوتی ندارد.