مصطفی صادقی؛ علیرضا سلیمی نیا؛ علی موافق
دوره 17، شماره 1 ، فروردین و اردیبهشت 1389، ، صفحه 13-20
چکیده
زمینه و هدف: استفاده از مخدرهای داخل نخاعی باعث افزایش عمق بلوک بی حس کننده ها و مدت اثر بی دردی می گردد. مخدرهای داخل نخاعی با عوارض جانبی همچون خارش، تهوع و استفراغ همراه هستند. از طرفی، استفاده از داروهای NSAID با کاهش بروز خارش ناشی از تجویز مخدرهای داخل نخاعی همراه بوده است. هدف از این پژوهش تعیین و مقایسه اثرات نانوگرم سلکوکسیب (Celecoxib) ...
بیشتر
زمینه و هدف: استفاده از مخدرهای داخل نخاعی باعث افزایش عمق بلوک بی حس کننده ها و مدت اثر بی دردی می گردد. مخدرهای داخل نخاعی با عوارض جانبی همچون خارش، تهوع و استفراغ همراه هستند. از طرفی، استفاده از داروهای NSAID با کاهش بروز خارش ناشی از تجویز مخدرهای داخل نخاعی همراه بوده است. هدف از این پژوهش تعیین و مقایسه اثرات نانوگرم سلکوکسیب (Celecoxib) در کاهش میزان بروز و شدت خارش ناشی از تجویز مپریدین داخل نخاعی است.
مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور بر روی 90 بیمار کاندید عمل جراحی سزارین انتخابی انجام شد. نمونه ها به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله به میزان 25 ng/kg یا 100 ng/kg سلکوکسیب و گروه کنترل دارونمای خوراکی دریافت کردند. به بیماران تحت بی حسی اسپینال، مقدار10 mg مپریدین به همراه 12.5 m.g داروی Bupivacaine 0.5% به طریقه داخل نخاعی تجویز شد. سپس عوارض خارش، در فواصل صفر، 2، 6، 12 و 24 ساعت پس از عمل جراحی ارزیابی و طبق معیارهای Scoring امتیاز هر یک ثبت شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه، مجذور کای و تست دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شدند؛ مقادیر کمتر از 5 درصد معنادار در نظر گرفته شد.
یافته ها: تفاوت گروه های مداخله و گروه کنترل از لحاظ میانگین سن، وزن و مایعات دریافتی معنادار نبود. در گروه مداخله 25 ng/kg و 100 ng/kg بروز خارش در ساعات صفر و 2 به ترتیب با P برابر با 0.049، 0.001 و شدت خارش در ساعت 2 با P برابر با 0.001 به طور معناداری پایین تر از گروه کنترل بود.
نتیجه گیری: دوزهای نانوگرم سلکوکسیب در کاهش میزان بروز و شدت خارش ناشی از تجویز مپریدین داخل نخاعی موثر و به عنوان یک داروی ضد خارش قابل استفاده است.
عباس علی زراعتی؛ حبیب اله اسماعیلی؛ عبدالقادر عصاررودی؛ محمد نوروزی حجی
دوره 15، شماره 2 ، خرداد و تیر 1387، ، صفحه 82-87
چکیده
زمینه و هدف: مصرف غذا در طی همودیالیز با توجه به تغییراتی که در سیستم گردش خون ایجاد می کند، احتمال تشدید عوارض زودرس ناشی از همودیالیز را مطرح می سازد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر دریافت و عدم دریافت غذا حین همودیالیز بر عوارض جانبی زودرس آن انجام گردید.
مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی انجام گرفت و جامعه ...
بیشتر
زمینه و هدف: مصرف غذا در طی همودیالیز با توجه به تغییراتی که در سیستم گردش خون ایجاد می کند، احتمال تشدید عوارض زودرس ناشی از همودیالیز را مطرح می سازد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر دریافت و عدم دریافت غذا حین همودیالیز بر عوارض جانبی زودرس آن انجام گردید.
مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی انجام گرفت و جامعه پژوهش بیماران مبتلا به بیماری کلیوی مرحله نهایی بود. 31 بیمار به روش نمونه گیری غیر احتمالی و مبتنی بر هدف انتخاب شدند. بیماران یک بار در حین همودیالیز ناشتا نگه داشته شدند و در بار دوم، یک وعده غذایی حاوی 325 کیلوکالری انرژی در شروع ساعت دوم همودیالیز به آن ها داده شد و فشار خون، شدت تهوع و شدت استفراغ آن ها بلافاصله قبل و بعد از وصل شدن به دستگاه، پس از جدا شدن از دستگاه و هر 30 دقیقه در حین همودیالیز اندازه گیری و ثبت شد. داده های به دست آمده در نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های آماری تی زوجی و مستقل، ضرایب همبستگی پیرسون و اسپیرمن، ویلکاکسون و مک نمار مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: فشار خون پس از دقیقه 60 در حالت دریافت غذا 6.1 ±4.1 میلی متر جیوه کاهش داشت، در حالی که در حالت عدم دریافت غذا حین همودیالیز فشار خون به میزان 1.67 ± 2.57 میلی متر جیوه کاهش یافته بود که تفاوت آن ها معنی دار بود. همچنین شدت تهوع پس از مصرف غذا در 11 بیمار (35.5 درصد) و در حالت عدم مصرف غذا در پنج بیمار (16.1 درصد) افزایش یافته بود که تفاوت آن معنی دار بود. شدت استفراغ پس از صرف غذا در 8 بیمار (25.8 درصد) و در حالت عدم مصرف غذا تنها در یک بیمار (3.2 درصد) افزایش یافته بود که از نظر آماری تفاوت آن معنی دار بود.
نتیجه گیری: مصرف غذا حین همودیالیز باعث افزایش افت فشار خون، افزایش شدت تهوع و شدت استفراغ می شود. بنابراین باید در حین همودیالیز از مصرف غذا اجتناب شود.