علیرضا شمس؛ حسین جوراب بافان؛ محمدرضا دارابی؛ فاطمه حاج منوچهری؛ امیر حاجی عباسی ضرابی
دوره 22، شماره 2 ، خرداد و تیر 1394، ، صفحه 532-542
چکیده
زمینه و هدف: استئوپروز یک بیماری تخریب‌کننده‌ی استخوان و یکی از مشکلات عمده‌ی افراد در سنین بالای 50 سال می‌باشد که هزینه-های زیاد و به دنبال آن عوارض جسمی و روانیی را بر جامعه تحمیل‌می‌کند. آنتی‌اکسیدان‌ها و بعضی املاح معدنی به‌خصوص عناصر نایاب مانند روی بر درمان بعضی از بیماری‌ها و احتمالا پوکی استخوان می‌تواند تاثیر مثبت ...
بیشتر
زمینه و هدف: استئوپروز یک بیماری تخریب‌کننده‌ی استخوان و یکی از مشکلات عمده‌ی افراد در سنین بالای 50 سال می‌باشد که هزینه-های زیاد و به دنبال آن عوارض جسمی و روانیی را بر جامعه تحمیل‌می‌کند. آنتی‌اکسیدان‌ها و بعضی املاح معدنی به‌خصوص عناصر نایاب مانند روی بر درمان بعضی از بیماری‌ها و احتمالا پوکی استخوان می‌تواند تاثیر مثبت داشته باشد. مطالعه‌ی حاضر تلاش‌دارد تا تاثیر مصرف توام مکمل ویتامین E و عنصر روی بر روی پارامترهای درمان پوکی استخوان را بررسی‌کند.
موادّ و روش‌ها: در این مطالعه‌ی تجربی، 39 سر موش ویستار ماده‌ی بالغ در محدوده‌ی وزنی 200-180 گرم انتخاب‌شد. از این تعداد، 7 سر به‌عنوان گروه کنترل انتخاب‌شده و بقیه تحت عمل اواریکتومی قرارگرفتند و به3 گروه آزمایشی شامل: گروه درمانی ویتامین E با دوز 200IU روزانه (n=9 )، گروه درمان با عنصر روی با دوز227mg/lit (n=8) و گروه درمانی روی + ویتامین E (n=8) و یک گروه شم sham با عمل اواریکتومی بدون درمان (n=7) تقسیم شدند. پس از یک ماه درمان، میزان هورمون‌های کلسی تونین، استروژن و پروژسترون و مواد معدنی روی و کلسیم در نمونه‌ی خون آنها، سنجیده و موردارزیابی قرار گرفت.
یافته‌ها: مقدار هورمون کلسی تونین در سرم خون گروه تیمارشده با روی و گروه ویتامین E + روی نسبت به گروه کنترل و sham اختلاف معناداری را نشان‌داد. مقدار استروژن و پروژسترون در تمام گروه‌ها نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری داشت، اما میزان کلسیم در گروه‌های تجربی کاهش معناداری را نشان‌نداد. میزان روی نیز در گروه‌های درمان نسبت به گروه کنترل اختلاف معناداری داشت، ولی تنها در گروه sham با یک افزایش در سطح سرمی خون بروزکرد.
نتیجه‌گیری: استفاده از روش‌های درمانی جدید شامل استفاده از آنتی‌اکسیدان‌ها مانند ویتامین E همراه با روی، می‌توانند در جلوگیری از کاهش توده‌ی استخوانی و درمان بیماری استئوپروز موثر باشد.
ساناز طبرستانی؛ محمدرضا نوری دلوئی
دوره 17، شماره 2 ، خرداد و تیر 1389، ، صفحه 74-87
چکیده
سرطان پستان رایج ترین سرطان در میان زنان است و از هر 8 تا 10 زن، یک نفر دچار سرطان پستان می شود. این سرطان یک بیماری به شدت ناهمگن است که به انواع متعددی چون (Lobular carcinoma in situ) LCIS،(Ductal carcinoma in situ) DCIS ، و کارسینوم مهاجم تقسیم می شود. دو ژن BRCA1 و BRCA2 با خطر بالایی همراه بوده و مرتبط با سرطان ارثی پستان هستند. جهش در ژن CHEK2 نیز به بخش عمده ای از سرطان ...
بیشتر
سرطان پستان رایج ترین سرطان در میان زنان است و از هر 8 تا 10 زن، یک نفر دچار سرطان پستان می شود. این سرطان یک بیماری به شدت ناهمگن است که به انواع متعددی چون (Lobular carcinoma in situ) LCIS،(Ductal carcinoma in situ) DCIS ، و کارسینوم مهاجم تقسیم می شود. دو ژن BRCA1 و BRCA2 با خطر بالایی همراه بوده و مرتبط با سرطان ارثی پستان هستند. جهش در ژن CHEK2 نیز به بخش عمده ای از سرطان های خانوادگی منجر می شود. آلل های مستعد کننده ژن های دیگر نیز جزء علل نادر سرطان پستان می باشند. بیش از 1000 جهش در BRCA1 و BRCA2 گزارش شده است و امروزه آزمون های مولکولی برای یافتن جهش های این دو ژن استفاده می شوند. جهش در BRCA1 و BRCA موجب عدم ثبات ژنوم می شود که خود به تغییرات در ژن های کلیدی دیگری شامل ژن های سرکوبگر تومور و یا انکوژن ها منجر می شود. این امیدواری وجود دارد که در آینده ای نزدیک، امکان طراحی برنامه های درمانی برای هر فرد وجود داشته باشد. یکی از نامزدهای جدید نشانگرهای تشخیصی و پیش آگهی و هدف های درمانی،miRNAs به عنوان تنظیم کننده های بیان ژن می باشند. یافتن نقش miRNAs در ایجاد و پیشرفت بدخیمی های انسانی، امکان بهبود راهکارهای فعلی در زمینه تشخیص و درمان بیماران مبتلا به سرطان فراهم آورده است. شناسایی miRNAs جدید، مشخص کردن mRNA هدف آن ها و تعیین اثرات کارکردی آن ها، آگاهی ما را درباره نقش این نشانگرها در ایجاد سرطان به ویژه سرطان پستان بهبود خواهد بخشید و امکانات نوی را برای مداخله های درمانی فراهم خواهد کرد.
آزاده علی پورتبریزی؛ سیدعلیرضا سعادت جو؛ آزاده ابراهیم زاده؛ بهاالدین احراری خوافی
دوره 16، شماره 2 ، خرداد و تیر 1388، ، صفحه 79-86
چکیده
زمینه و هدف: میزان پاسخ میکروارگانیسم های عامل پیلونفریت نسبت به آنتی بیوتیک ها در مطالعات مختلف تفاوت چشمگیری نشان می دهد. مطالعه حاضر به منظور مقایسه مقاومت دارویی نسبت به دو رژیم سفازولین و سفتری اکسون در درمان پیلونفریت حاد بالغین انجام شد.
مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی یک سوکور فاز سه، 86 بیمار مبتلا به پیلونفریت به روش ...
بیشتر
زمینه و هدف: میزان پاسخ میکروارگانیسم های عامل پیلونفریت نسبت به آنتی بیوتیک ها در مطالعات مختلف تفاوت چشمگیری نشان می دهد. مطالعه حاضر به منظور مقایسه مقاومت دارویی نسبت به دو رژیم سفازولین و سفتری اکسون در درمان پیلونفریت حاد بالغین انجام شد.
مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی یک سوکور فاز سه، 86 بیمار مبتلا به پیلونفریت به روش نمونه گیری متوالی انتخاب و پس از اخذ رضایت کتبی، به صورت تصادفی در یکی از دو رژیم سفتری اکسون یک گرم هر 12 ساعت یا سفازولین وریدی یک گرم هر 8 ساعت قرار گرفتند. پس از 72 ساعت از شروع درمان، بیماران از نظر مقاومت بالینی و آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری مجذور کای، تی مستقل و ضریب توافق کاپا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: میانگین زمان قطع تب در گروه سفتری اکسون 2.63±0.95 روز و در سفازولین 2.77±0.81 روز بود (P=0.2). در هر دو رژیم درمانی، در 7 درصد افراد کشت ادرار پس از 72 ساعت همچنان مثبت بود. 51.2 درصد بیماران تحت درمان با سفتری اکسون هم در بالین و هم در آزمایشگاه حساس بودند. در مجموع 9.3 درصد بیماران در آزمایشگاه حساس و در بالین مقاوم و 39.5 درصد با وجود مقاومت در بالین در آزمایشگاه حساس بودند. همچنین 51.2 درصد بیماران تحت درمان با سفازولین هم در آزمایشگاه و هم در بالین به سفازولین حساس بودند. 7 درصد در آزمایشگاه و بالین هر دو مقاوم بودند. 11.6 درصد بیماران در آزمایشگاه حساس و در بالین مقاوم و 30.2 درصد علیرغم مقاومت در آزمایشگاه در بالین حساس بودند.
نتیجه گیری: در درمان عفونت های ادراری فوقانی غیر کمپلیکه، اثر درمانی سفازولین با سفتری اکسون که وسیع الطیف تر و گران تر است، تفاوتی ندارد.