فیزیولوژی ورزشی
الهه ملکیان فینی؛ محبوبه متفکر؛ سجاد احمدی زاد؛ مرتضی سلیمیان؛ فاطمه مختاری اندانی
دوره 30، شماره 2 ، خرداد و تیر 1402، ، صفحه 284-300
چکیده
زمینه و هدف: بیماری دیابت از مهم‌ترین مشکلات سلامت در سراسر جهان می‌باشد. هدف از این پژوهش، بررسی پاسخ یک جلسه فعالیت مقاومتی با محدودیت جریان خون بر تغییرات همودینامیک و هماتولوژیک بیماران دیابتی نوع 2 بود.مواد و روشها: پانزده بیمار مبتلا به دیابت نوع 2، فعالیت مقاومتی بازکردن و خم کردن زانو با و بدون محدودیت جریان را در دو جلسه ...
بیشتر
زمینه و هدف: بیماری دیابت از مهم‌ترین مشکلات سلامت در سراسر جهان می‌باشد. هدف از این پژوهش، بررسی پاسخ یک جلسه فعالیت مقاومتی با محدودیت جریان خون بر تغییرات همودینامیک و هماتولوژیک بیماران دیابتی نوع 2 بود.مواد و روشها: پانزده بیمار مبتلا به دیابت نوع 2، فعالیت مقاومتی بازکردن و خم کردن زانو با و بدون محدودیت جریان را در دو جلسه به‌ترتیب با شدت 20 و 80 درصد 1RM اجرا کردند. اندازه گیری تغییرات همودینامیکی و هماتولوژیکی قبل، بلافاصله و 30 دقیقه پس از فعالیت صورت گرفت. برای بررسی تأثیر مداخله بر فاکتورهای کمی از آنالیز واریانس مکرر استفاده شد.یافتهها: میانگین مقادیر فشار خون سیستول و دیاستول و مقادیر ضربان قلب در هر دو جلسه تمرینی تفاوت معناداری نداشت (0/05 <P). نتایج نشان داد که بین جلسات فعالیت مقاومتی با محدودیت و بدون محدودیت، جریان تفاوت معناداری در شاخص‌های WBC، RBC، HCT، Hb، MCH، MCHC، MCV و PV مشاهده نشد (0/05 <P). با توجه به یافتهها، مقدار RBC و Hb بلافاصله پس از فعالیت مقاومتی با محدودیت جریان خون، افزایش معناداری یافت (0/05 >P) که بعد از 30 دقیقه ریکاوری، به سطوح استراحتی بازگشت.نتیجه‌گیری: اجرای فعالیت مقاومتی با شدت کم و با محدودیت جریان خون به دلیل نبود تغییر معنادار شاخص‌های همودینامیکی، هماتولوژیکی و پلاکتی می‌تواند سازوکار مؤثر و کم‌هزینه در جلوگیری از بروز بیماری‌های قلبی- عروقی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 باشد و به‌عنوان یک سیستم درمانی غیردارویی و جایگزین تمرین مقاومتی با شدت بالا از آتروفی عضلات به‌ویژه در جمعیت‌های بالینی به‌ویژه بیماران دیابتی پیشگیری کند.
حمید آقا علی نژاد؛ رضا قراخانلو؛ مصطفی بارانچی
دوره 21، شماره 5 ، آذر و دی 1393، ، صفحه 786-796
چکیده
زمینه و هدف: انواع فعالیت‌های ورزشی می‌توانند موجب بروز پاسخ‌های مختلف سیستم ایمنی بدن انسان شوند. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه‌ی اثرات حادّ سه نوع فعالیت ورزشی استقامتی، مقاومتی و موازی بر غلظت سرمی اینترلوکین 17 و شمار لنفوسیت‌ها، مونوسیت‌ها و نوتروفیل‌ها در مردان فعال بود.
مواد و روشها: بیست مرد جوان سالم و فعال (میانگین سنّی ...
بیشتر
زمینه و هدف: انواع فعالیت‌های ورزشی می‌توانند موجب بروز پاسخ‌های مختلف سیستم ایمنی بدن انسان شوند. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه‌ی اثرات حادّ سه نوع فعالیت ورزشی استقامتی، مقاومتی و موازی بر غلظت سرمی اینترلوکین 17 و شمار لنفوسیت‌ها، مونوسیت‌ها و نوتروفیل‌ها در مردان فعال بود.
مواد و روشها: بیست مرد جوان سالم و فعال (میانگین سنّی 66/2±69/21 سال، شاخص توده‌ی بدنی 89/1±92/21، درصد چربی 05/3±49/14)، داوطلبانه به‌عنوان نمونه‌ی آماری این پژوهش انتخاب و به‌صورت تصادفی به سه گروه فعالیت استقامتی (7 نفر)، فعالیت مقاومتی (6 نفر)، فعالیت موازی (7 نفر) تقسیم‌شدند. آزمودنی‌های هر سه گروه، فعالیت‌های اختصاصی خود را در مدت 45 دقیقه اجراکردند. قبل، بلافاصله و یک ساعت پس از فعالیت، غلظت سرمی IL-17 با روش الایزا اندازه‌گیری و تعداد برخی اجزای لوکوسیتی شمارش‌شد. به‌منظور بررسی تغییرات از آزمون‌های تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های تکراری، آنالیز واریانس یک‌طرفه و تعقیبی Tukey و آزمون تی زوجی استفاده‌گردید. سطح معناداری 05/0=α درنظرگرفته‌شد.
یافتهها: پاسخ اینترلوکین 17 بلافاصله پس از فعالیت و نیز یک ساعت پس از فعالیت بین سه نوع فعالیت ورزشی استقامتی، مقاومتی و موازی تفاوت معناداری داشت (05/0>P). همچنین، شمار لنفوسیت‌ها و نوتروفیل‌ها یک ساعت پس از فعالیت و شمار مونوسیت‌ها و نوتروفیل‌ها یک ساعت پس از فعالیت نسبت به مقادیر پایه، بین سه نوع فعالیت ورزشی تفاوت معناداری داشت (05/0>P).
نتیجه‌گیری: نوع فعالیت ورزشی عامل موثری در پاسخ‌های IL-17، نوتروفیل‌ها، لنفوسیت‌ها و مونوسیت‌ها می‌باشد. با توجه به الگوی تغییرات IL-17، به‌نظرمی‌رسد فعالیت موازی سبب تعدیل اثرات فعالیت‌های استقامتی و مقاومتی می‌شود.