فیزیولوژی و فارماکولوژی
محمد صوفی آبادی؛ محمدحسین اسماعیلی؛ امیررضا مافی
دوره 27، شماره 2 ، خرداد و تیر 1399، ، صفحه 143-153
چکیده
تجمع آمیلوئیدهای بتا در مغز یکی از ویژگی های پاتولوژیک بیماری الزایمر است. دوزهای پایین مرفین، می تواند حافظه را افزایش دهد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثربخشی درمان مرفین بر حافظه در موش های سالم و الزایمری است.روش بررسی: در مرحله اول موش ها به دو گروه سالین و مرفین (5 میلی گرم بر کیلوگرم، داخل صفاقی تقسیم شدند . در مرحله دوم موش ها به ...
بیشتر
تجمع آمیلوئیدهای بتا در مغز یکی از ویژگی های پاتولوژیک بیماری الزایمر است. دوزهای پایین مرفین، می تواند حافظه را افزایش دهد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثربخشی درمان مرفین بر حافظه در موش های سالم و الزایمری است.روش بررسی: در مرحله اول موش ها به دو گروه سالین و مرفین (5 میلی گرم بر کیلوگرم، داخل صفاقی تقسیم شدند . در مرحله دوم موش ها به 5 گروه تقسیم شدند کنترل و شم و گروه های درمان شده با استرپتوزوسین و استرپتوزوسین به همراه سالین یا مرفین. برای ایجاد الزایمر استرپتوزوسین (3میلی گرم برکیلوگرم ، 10میکرولیتر در هر طرف ) به داخل بطن های مغز تزریق شد. مرفین(2 میلی گرم بر کیلوگرم ) یا سالین برای مدت 10 روز تزریق شد. تمام موش در ماز ابی آموزش داده شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که تزریق مرفین در دوز بالا (5 میلی گرم بر کیلوگرم) به موش های نرمال ، یادگیری را مختل وحافظه را بهبود می بخشد. تزریق استرپتوزوسین زمان و مسافت طی شده تا رسیدن به سکو را در مقایسه با گروه کنترل افزایش داد. زمان و مسافت طی شده برای پیدا کردن سکو در گروه های استرپتوزوسین + مورفین کمتر از گروه استرپتوزوسین بود (0.05 ›P) برعکس، درصد زمان سپری شده و مسافت طی شده در ربع هدف در در تست پروب بیشتر از گروه استرپتوزوسین بود.نتیجه گیری: دوز بالای مرفین در موش های نرمال یادگیری را مختل کرد. دوز پایین مرفین یادگیری و حافظه موش های الزایمری را بهبود بخشید. نتایج نشان می دهد که درمان با دوز کم مرفین برای درمان اختلالات شناختی در بیماران الزایمری مفید است
مریم خسروی؛ محمدحسین اسماعیلی؛ مهین مافی اسماعیلی
دوره 21، شماره 4 ، مهر و آبان 1393، ، صفحه 646-654
چکیده
زمینه و هدف: بیماری الزایمر، ارتباط نزدیکی با اختلال در سیگنالینگ انسولین مغز دارد. این بیماری، فرم خاصی از دیابت مغزی است که آن را «دیابت تیپ 3» نامیدهاند. ازاینرو، بررسی نقش عوامل دارویی که میتوانند مقاومت به انسولین نورونها را بهبودبخشند، در درمان الزایمر موردتوجه ویژه قرارگرفتهاند. متفورمین، یکی از داروهاییاست که بهطورگستردهای، ...
بیشتر
زمینه و هدف: بیماری الزایمر، ارتباط نزدیکی با اختلال در سیگنالینگ انسولین مغز دارد. این بیماری، فرم خاصی از دیابت مغزی است که آن را «دیابت تیپ 3» نامیدهاند. ازاینرو، بررسی نقش عوامل دارویی که میتوانند مقاومت به انسولین نورونها را بهبودبخشند، در درمان الزایمر موردتوجه ویژه قرارگرفتهاند. متفورمین، یکی از داروهاییاست که بهطورگستردهای، برضد مقاومت انسولین محیطی استفادهمیشود. مطالعهی حاضر با هدف بررسی اثر درمانی متفورمین بر یادگیری و حافظهی موشهای الزایمری مدل استرپتوزوتوسین صورتگرفت.
مواد و روشها: 56 موشِ نر ویستار(200 تا250گرم)به7 گروه کنترل، شم، تحت تیمار با استرپتوزوتوسین، تحت تیمار با استرپتوزوتوسین به-همراه سالین و تحت تیمار با استرپتوزوتوسین بههمراه متفرمین (50و100و200میلیگرم بر کیلوگرم، ازطریق تزریق درون صفاقی) تقسیمشدند. برای القای آلزایمر، استرپتوزوتوسین (3 میلیگرم بر کیلوگرم) بهدرون بطنهای جانبی تزریقشد. تمام موشها بهکمک ماز آبی تحت آزمون یادگیری و حافظه قرارگرفتند.
یافتهها: نتایج نشاندادکه تزریق متفرمین، یادگیری وحافظهی فضایی موشهای الزایمری را بهصورت وابسته به دوز بهبودمیبخشد. بهگونهای که موشهای تحت تیمار با متفرمین در زمان کمتر و با طی مسافت کمتر، سکوی نجات را پیداکردند. متفرمین بهصورت وابسته به دوز زمان سپریشده و مسافت طیشده در ناحیهی هدف در تست، بهخاطرآوری اطلاعات را در موشهای الزایمری افزایش داد.
نتیجهگیری: تزریق داخل بطنی استرپتوزوتوسین، باعث کاهش میزان یادگیری و حافظه فضایی میشود و پیش درمانی با متفرمین، میتواند یادگیری و حافظه را افزایشدهد و برای درمان الزایمر مفید باشد