دوره 21، شماره 4 ، مهر و آبان 1393، ، صفحه 629-636
چکیده
زمینه و هدف : دیابت، اختلال متابولیک مزمنی است که درنهایت، منجر به تحمیل عوارضی از جمله عوارض عصبی که باعث کاهش حس عمقی و تعادل و عوارض قلبی- عروقی می‌شود. فعالیت جسمانی در برنامه‌ی روزانه بسیارحایز اهمّیّت بوده و موجب بهبود حساسیّت به انسولین می‌شود. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر فعالیت بدنی منتخب بر تعادل و توان هوازی بیماران زن ...
بیشتر
زمینه و هدف : دیابت، اختلال متابولیک مزمنی است که درنهایت، منجر به تحمیل عوارضی از جمله عوارض عصبی که باعث کاهش حس عمقی و تعادل و عوارض قلبی- عروقی می‌شود. فعالیت جسمانی در برنامه‌ی روزانه بسیارحایز اهمّیّت بوده و موجب بهبود حساسیّت به انسولین می‌شود. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر فعالیت بدنی منتخب بر تعادل و توان هوازی بیماران زن دیابتی انجام‌شد.
مواد و روش‌ها : دراین تحقیق نیمه‌تجربی از بین زنان مبتلا به دیابت نوع 2، تعداد 17 نفر براساس معیارهای تحقیق به‌روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه تمرین (سن3/7 ± 4/51 سال و تعداد 8 نفر) و کنترل(سن 9/ 4 ± 7/55 سال و تعداد 9 نفر) قرارگرفتند. گروه تمرین، 3 جلسه‌ی یک ساعته در هفته به‌مدت 8 هفته به فعالیت بدنی منتخب پرداختند و گروه کنترل، به زندگی معمول خود بدون فعالیت بدنی منظم ادامه دادند. دراین پژوهش، از تست لک لک برای سنجش تعادل ایستا و تست 6 دقیقه راه‌رفتن برای ارزیابی توان هوازی استفاده‌شد. تحلیل داده‌ها به‌کمک نرم‌افزار SPSS16.0 با استفاده از تحلیل کوواریانس و در سطح معناداری کمتر از 05/0 انجام‌شد.
یافته‌ها: اختلاف میانگین داده‌های تعادل در پیش‌آزمون و پس‌آزمون گروه تمرین نسبت به گروه کنترل معنادار نبود، اما میانگین مسافت راه رفتن در گروه تمرین افزایش معناداری نسبت به گروه کنترل داشت.
نتیجه‌گیری: یک دوره فعالیت بدنی منظم، می‌تواند بر استقامت هوازی بیماران دیابتی نوع 2 تاثیر داشته‌باشد و بر تعادل آنان تاثیر معناداری ندارد.