فاطمه محرری؛ عاطفه سلطانی فر؛ آزاده سلطانی فر
دوره 19، شماره 1 ، فروردین و اردیبهشت 1391، ، صفحه 6-13
چکیده
زمینه و هدف: علایم اصلی در اختلال اوتیستیک رفتار، ارتباط اجتماعی و برخورد اجتماعی غیرطبیعی است. اختلال در تنظیم سطح سروتونین در کلیه اختلالات روانپزشکی و خصوصاٌ در اوتیسم مطرح میباشد. همچنین افزایش سطح سروتونین در 40 درصد بیماران اوتیستیک دیده شده که تأییدکننده نقش هایپرسروتونینمی در این بیماران است. این مطالعه با کنترل دارونما ...
بیشتر
زمینه و هدف: علایم اصلی در اختلال اوتیستیک رفتار، ارتباط اجتماعی و برخورد اجتماعی غیرطبیعی است. اختلال در تنظیم سطح سروتونین در کلیه اختلالات روانپزشکی و خصوصاٌ در اوتیسم مطرح میباشد. همچنین افزایش سطح سروتونین در 40 درصد بیماران اوتیستیک دیده شده که تأییدکننده نقش هایپرسروتونینمی در این بیماران است. این مطالعه با کنترل دارونما و پیگیری 8 هفتهای انجام شد و میزان تأثیر سیپروهپتادین به علاوه ریسپریدون با ریسپریدون و دارونما در این بیماران مورد مقایسه قرار گرفت.
مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی، کودکان بین 3 تا 11 ساله با تشخیص اختلال اوتیستیک مراجعهکننده به درمانگاه فوق تخصصی روانپزشکی کودکان دکتر شیخ و ابنسینا وارد طرح شده و به شیوه جایگزینی تصادفی به دو گروه ریسپریدون + سیپروهپتادین (الف) یا ریسپریدون + پلاسبو(ب) تقسیم شدند و بهمدت 8 هفته به صورت دوسوکور و همراه با گروه کنترل تحت درمان قرار گرفتند. دوز مصرفی داروها در مورد ریسپریدون حداکثر 2 میلیگرم در روز و در مورد سیپروهپتادین حداکثر 2/0 میلیگرم بر کیلوگرم در روز بود. بیماران قبل از شروع مطالعه و بعد از 4 هفته و 8 هفته درمان با مقیاس سنجش درخودماندگی کودکی مورد بررسی قرار گرفتند.
یافتهها: نمرات مقیاس درخودماندگی کودکی بعد از 4 و 8 هفته بهترتیب در گروه (الف) 9/2±26/40 و 38/2±56/38 و در گروه (ب) 31/3±2/40 و 59/2±73/37 بود. نتایج نشان داد که نمرات در هر گروه بعد از 4 و 8 هفته بهبود یافت ولی تفاوت بین دو گروه معنادار نبود (867/0=P، 1=df، 29/0=F).
نتیجهگیری: نتایج نشان میدهد که ترکیب سیپروهپتادین با ریسپریدون تأثیری بیش از تأثیر ریسپریدون به تنهایی در درمان اوتیسم ندارد اما نیاز به مطالعات کنترل شده بیشتری وجود دارد.