مهدی رصافیانی؛ پروانه شمسی پور دهکردی؛ فرشته قراط؛ رباب صحاف
دوره 22، شماره 5 ، آذر و دی 1394، ، صفحه 909-918
چکیده
زمینه و هدف:هدف از این پژوهش تأثیّر مداخله‌ی فعّالیّت گام برداشتن بر میزان تغییر در سطح فعّالیت فیزیکی بود.
موادّ و روش‌ها:این مطالعه مقطعی بود. شرکت کنندگان نود و یک نفر از پرسنل دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی بودند که به صورت هدفدار انتخاب شدند. سی و سی نفر تا اتمام پروتکل تمرین در پژوهش باقی ماندند. ابتدا با استفاده از دستگاه گام‌شمار، ...
بیشتر
زمینه و هدف:هدف از این پژوهش تأثیّر مداخله‌ی فعّالیّت گام برداشتن بر میزان تغییر در سطح فعّالیت فیزیکی بود.
موادّ و روش‌ها:این مطالعه مقطعی بود. شرکت کنندگان نود و یک نفر از پرسنل دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی بودند که به صورت هدفدار انتخاب شدند. سی و سی نفر تا اتمام پروتکل تمرین در پژوهش باقی ماندند. ابتدا با استفاده از دستگاه گام‌شمار، میانگین تعداد گام و مدّت زمان نشستن پرسنل در طول دو هفته، جهت تعیین خط پایه‌ی فعّالیّت فیزیکی محاسبه و پرسنلی که دارای معیار حدّاقّل میزان فعّالیّت فیزیکی بودند، در پژوهش حاضر شرکت کردند. برنامه‌ی مداخله‌ی تمرینی شامل ده هفته (در پنج فاز) تمرین راه رفتن و ثبت تعداد گام‌های شمارش شده توسّط گام‌شمار بود. با استفاده از برنامه‌ی مداخله‌ای، در هر فاز بر تعداد گام‌ها به‌صورت پلکانی افزوده می‌شد. تحلیل آماری با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری در سطح معنی داری 05/0 P< انجام شد.
یافته‌ها:نتایج نشان داد بین تعداد گام‌های ثبت شده در هر فاز با (001/0P=) تفاوت معنی داری وجود دارد و در فاز آخر مداخله، تعداد گام‌ها افزایش یافته بود (001/0= P). همچنین بین مدّت زمان نشستن در هر فاز با (001/0P =) تفاوت معنی داری وجود دارد و مدّت زمان نشستن پرسنل دانشگاه کاهش یافته بود (05/0 =P).
نتیجه‌گیری:نتایج نشان داد استفاده از مداخله‌ی تمرینی در محیط کار می‌تواند منجر به افزایش سطح فعّالیّت فیزیکی پرسنل شود.