وحید ساری صراف؛ مهدی سلیمانی؛ علیرضا شمس الدینی؛ سیروان آتشک؛ امیر امینی؛ بهزاد بازگیر؛ عمیدالدین خطیبی
دوره 22، شماره 1 ، فروردین و اردیبهشت 1394، ، صفحه 17-26
چکیده
زمینه و هدف: فیبرینوژن بهعنوان یک عامل مجزا و موثر بر خطرات قلبی- عروقی، با گسترش بیماری عروق کرونری قلب مرتبط میباشد. از طرفی، فعالیت ورزشی شدید میزان وقوع حملات اولیه قلبی را افزایش میدهد. با توجه به افزایش خطر وقایع لختهزایی غیرطبیعی عروق اصلی توسط فعالیت ورزشی شدید و نقش فیبرینوژن در بیماریهای قلبی- عروقی، راهبردهایی ...
بیشتر
زمینه و هدف: فیبرینوژن بهعنوان یک عامل مجزا و موثر بر خطرات قلبی- عروقی، با گسترش بیماری عروق کرونری قلب مرتبط میباشد. از طرفی، فعالیت ورزشی شدید میزان وقوع حملات اولیه قلبی را افزایش میدهد. با توجه به افزایش خطر وقایع لختهزایی غیرطبیعی عروق اصلی توسط فعالیت ورزشی شدید و نقش فیبرینوژن در بیماریهای قلبی- عروقی، راهبردهایی از جمله مصرف کاکائو گسترش پیدا کرده است. مواد و روش ها: در یک مطالعه تجربی تک گروهه و دوسویه کور، 11 کاراتهکای نخبه مرد (سن:2±21 سال، قد:41/3±96/176 سانتی-متر) در دو هفته متوالی (1- هفتهی اول: دارونما: شش نفر و کاکائو: پنج نفر، 2- هفتهی دوم: دارونما: پنج نفر و کاکائو: شش نفر) و بهصورت تصادفی در یک فعالیت وامانده ساز (بروس) شرکت کردند. هر ورزشکار، پس از خونگیری مرحله اول، بطریهای حاوی محلول دارونما و کاکائو را به مقدار mg.kg-1 5 مصرف کرده و دو ساعت بعد از آن، آزمون بروس را انجام دادند. بهاین ترتیب، هر ورزشکار، دو بار آزمون بروس: (1- پس از مصرف دارونما ، 2- پس از مصرف کاکائو) را انجام داد. بلافاصله قبل از آزمون، بلافاصله و یک ساعت پس از انجام آزمون، نمونهگیری خونی مراحل دوم، سوم و چهارم گرفته شد. دادهها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس آنوا در اندازهگیریهای مکرر در سطح 01/0 آنالیز شدند. یافتهها: هنگام مصرف کاکائو، تفاوت معنیداری بین مراحل مختلف زمانی در مقادیر فیبرینوژن دیده نشد که بیانگر عدم تأثیر مصرف کاکائو بر این شاخص می باشد(01/0P