فیزیولوژی ورزشی
عباس محمدی؛ کاظم خدائی؛ ندا بدری
دوره 26، شماره 1 ، فروردین و اردیبهشت 1398، ، صفحه 53-61
چکیده
زمینه و هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین میزان شیوع سندروم متابولیک و فعالیت جسمانی در محل کار، اوقات فراغت و حین ورزش در مردان دانشجوی بالای 30 سال شهرستان سبزوار بود.مواد و روش ها: 200 دانشجوی مرد بالای 30 سال از دانشگاه علمی-کاربردی شهرستان سبزوار بطور تصادفی انتخاب شدند. اجزای مرتبط با سندرم متابولیک در آنها اندازه گیری شد. ...
بیشتر
زمینه و هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین میزان شیوع سندروم متابولیک و فعالیت جسمانی در محل کار، اوقات فراغت و حین ورزش در مردان دانشجوی بالای 30 سال شهرستان سبزوار بود.مواد و روش ها: 200 دانشجوی مرد بالای 30 سال از دانشگاه علمی-کاربردی شهرستان سبزوار بطور تصادفی انتخاب شدند. اجزای مرتبط با سندرم متابولیک در آنها اندازه گیری شد. میزان فعالیت جسمانی شرکت کنندگان در سه دامنه حین ورزش، حین کار و اوقات فراغت توسط "پرسشنامه فعالیت بدنی بک" اندازه گیری شد. مقایسه میانگین اجزای سندرم متابولیک در سه گروه بر اساس شاخص توده بدنی به کمک آزمون تحلیل واریانس یک راهه و کروسکال والیس انجام شد. از تحلیل آماری رگرسیون لجستیک چندگانه نیز برای تعیین ارتباط سندرم متابولیک و اجزای آن با سطوح فعالیت بدنی استفاده گردید. یافته‌ها: وزن، دور کمر، قند خون ناشتا، لیپوپروتئین با چگالی کم، کلسترول، تری‌گلسیرید و شیوع سندرم متابولیک بطور معنی داری در افراد اضافه وزن و چاق نسبت به افراد با وزن طبیعی بالا بود اما فعالیت بدنی کل و دامنه‌های آن بطور معنی‌داری پایین بود (05/0P˂). خطر افزایش چاقی شکمی، فشار خون سیستولیک، فشارخون دیاستولیک و تری گلسیرید در افراد نسبتاً فعال و فعال بطور معنی‌داری کمتر از افراد غیر فعال بود (05/0P˂). شانس داشتن سندرم متابولیک بطور معنی‌داری در افراد غیر فعال حین ورزش بیشتر از افراد فعال بود (05/0P˂).نتیجه گیری: به نظر می‌رسد که در دانشجویان مرد سبزواری چاق و اضافه وزن میزان شیوع سندرم متابولیک و اجزای تشکیل دهنده آن بیشتر از مردان با وزن طبیعی است. همچنین، افراد غیرفعال نسبت به افراد فعال به طور بیشتری در معرض ابتلا به سندرم متابولیکی و برخی از اجزای آن هستند.
سیده مهسا رستگار مقدم منصوری؛ کاظم خدائی؛ ندا بدری
دوره 21، شماره 2 ، خرداد و تیر 1393، ، صفحه 332-342
چکیده
زمینه و هدف: در سال‌های اخیر، اگرچه استفاده از تمرینات اینتروال شدید (HIIT)، جایگزین تمرینات مداوم و بلندمدت در بیماران و ورزشکاران شده، ولی تمرین ورزشی عملی و میدانی برای این منظور کمتر استفاده‌شده‌است. لذا، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه‌ی تمرینات HIIT کوتاه‌مدت با رست و پلایومتریک در برخی از شاخص‌های قلبی عروقی، توان بی‌هوازی و عملکرد ...
بیشتر
زمینه و هدف: در سال‌های اخیر، اگرچه استفاده از تمرینات اینتروال شدید (HIIT)، جایگزین تمرینات مداوم و بلندمدت در بیماران و ورزشکاران شده، ولی تمرین ورزشی عملی و میدانی برای این منظور کمتر استفاده‌شده‌است. لذا، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه‌ی تمرینات HIIT کوتاه‌مدت با رست و پلایومتریک در برخی از شاخص‌های قلبی عروقی، توان بی‌هوازی و عملکرد سرعتی و پرشی در دانشجویان دختر فعّال می‌باشد.
مواد و روش‌ها: برای این منظور، 30 دانشجوی دختر تربیت بدنی به‌صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کرده که به‌صورت تصادفی به 3 گروه HIIT با رست، HIIT با پلایومتریک و گروه کنترل تقسیم شده‌اند. سپس، آزمون‌گیری پایه در یک هفته اندازه‌گیری شده‌است. بعد از آن گروه-های تمرینی علاوه بر فعالیت بدنیِ روزمره‌ی خود، به‌مدت 2 هفته و هر هفته 5 روز در برنامه‌ی تمرینی شرکت کرده‌اند بعد از 48 ساعت از اتمام جلسه‌ی آخر تمرین، تست‌گیری بعد تمرین در هر سه گروه انجام‌شده‌است. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل عاملی واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD تحلیل‌شده‌است.
یافته‌ها: یافته‌های پژوهش افزایش معنادار VO2max و کاهش معنادار زمان دوی سرعتی 20 متر در گروه HIIT با رست در مقایسه با گروه HIIT با پلایومتریک را نشان‌داده‌است (05/0p˂ ). علاوه بر این افزایش معنادار در VO2max، اوج، میانگین و حداقل توان در تست رست و نیز کاهش معنادار در زمان دوی سرعت در گروه HIIT با رست نسبت به گروه کنترل و نیز افزایش معنادار در VO2max، ارتفاع پرش اسکات و پرش عمودی با کمک دست و پا در گروه HIIT با پلایومتریک نسبت به گروه کنترل مشاهده‌شده‌است (05/0p˂).
نتیجه‌گیری: بر طبق یافته‌های پژوهش، به‌نظر می‌رسد تمرینات HIIT با رست کارایی بیشتری نسبت به تمریناتHIIT با پلایومتریک دارند، ولی هر دو نوع تمرین باعث بهبود VO2maxو عملکرد سرعتی می‌شوند. بنابراین ممکن است ترکیب این دو نوع تمرین، سبب نتایج بهتری شود.