سیدجواد حسینی؛ نسرین میرچولی؛ ویدا کلاهدوز
دوره 21، شماره 5 ، آذر و دی 1393، ، صفحه 864-875
چکیده
زمینه و هدف: این پژوهش با هدف سنجش کیفیت زندگی (در دو سطح ذهنی و عینی)، سلامت اجتماعی ورابطه‌ی آنها با یکدیگر در دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد سبزوار انجام‌شده‌‌است.
مواد و روش‌ها: جامعه‌ی آماری پژوهش، 4704 نفر می باشند که در 15 رشته‌ی تحصیلی در مقاطع کاردانی تا دکترا تحصیل می‌کنند. دراین تحقیق. حجم نمونه با استفاده از جدول ...
بیشتر
زمینه و هدف: این پژوهش با هدف سنجش کیفیت زندگی (در دو سطح ذهنی و عینی)، سلامت اجتماعی ورابطه‌ی آنها با یکدیگر در دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد سبزوار انجام‌شده‌‌است.
مواد و روش‌ها: جامعه‌ی آماری پژوهش، 4704 نفر می باشند که در 15 رشته‌ی تحصیلی در مقاطع کاردانی تا دکترا تحصیل می‌کنند. دراین تحقیق. حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان، 380 نفر تعیین‌شد و با استفاده از روش تصادفی طبقه‌بندی نامتناسب، افراد نمونه ازجامعه‌ی آماری انتخاب‌گردیدند و یافته‌های لازم توسط دو پرسش‌نامه‌ی استاندارد کیفیت زندگی که خلاصه‌شده‌ی پرسش‌نامه‌ی استاندارد کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی است و نیز پرسش‌نامه‌ی سلامت اجتماعی کییز که استاندارد است، جمع‌آوری و با استفاده از نرم‌افزار SPSS و با استفاده ازآمار توصیفی و آزمون‌های ضریب هبستگی پیرسون، اسپیرمن، یومن وایتنی، کراسکال والیس، مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفته‌اند.
یافته‌ها: نتایج نشان می‌دهد اگرچه شاخص کیفیت زندگی، به نسبت سلامت اجتماعی از مطلوبیّت بهتری برخورداراست، اما سلامت اجتماعی و کیفیّت زندگی دانشجویان از وضعیت مطلوبی برخوردارنیست. سلامت اجتماعی در بعد شکوفایی، مشارکت و انطباق، کمی ازحد متوسط، بالاتر و پذیرش و انسجام ازحد متوسط، پایین‌تر و درحد ضعیف ارزیابی‌می‌شوند درمجموع، نتایج نشان‌داد بین مقطع، رشته‌ی تحصیلی، درآمد، جنسیّت و پیشرفت تحصیلی دانشجویان با سلامت اجتماعی و کیفیت زندگی آنان رابطه وجوددارد.
نتیجه‌گیری: یکی از عوامل اصلی ایجاد سلامت اجتماعی و کیفیّت زندگی، اعتماد می‌باشد. بنابراین برای افزایش سلامت اجتماعی در بین دانشجویان لازم‌است تا اعتماد آنان نسبت به سایر افراد جامعه و نهادهای اجتماعی افزایش یابد که یکی از راه‌های آن، ارائه‌ی اطلاعات شفاف ازطریق نهادهای مسؤول، ترجیح ضوابط بر روابط و توجه مسؤولان به خواسته‌ها و نیازهای دانشجویان است.
مهدی اکبرزاده؛ سمیه نصرالهی؛ مهدی گل افروز شهری؛ سمیه صالح آبادی؛ نسرین میرچولی
دوره 20، شماره 4 ، آذر و دی 1392، ، صفحه 539-546
چکیده
زمینه و هدف: از آنجا که پرستاری و مامایی حرفه‌هایی کاربردی هستند که با حیات انسان ها سروکار دارند، آموزش بالینی اساس برنامه‌های آموزشی این رشته‌ها را تشکیل می‌دهد. بنابراین مطالعه حاضر به بررسی مشکلات آموزش بالینی و راهکارهای بهبود کیفیت آن از دیدگاه مربیان بالینی و دانشجویان پرداخته است.
مواد و روش‌ها: این تحقیق از نوع توصیفی ...
بیشتر
زمینه و هدف: از آنجا که پرستاری و مامایی حرفه‌هایی کاربردی هستند که با حیات انسان ها سروکار دارند، آموزش بالینی اساس برنامه‌های آموزشی این رشته‌ها را تشکیل می‌دهد. بنابراین مطالعه حاضر به بررسی مشکلات آموزش بالینی و راهکارهای بهبود کیفیت آن از دیدگاه مربیان بالینی و دانشجویان پرداخته است.
مواد و روش‌ها: این تحقیق از نوع توصیفی بوده و افراد مورد مطالعه، تمام دانشجویان ترم 7 و 8 مامایی و پرستاری (116 نفر) و نیز مربیان بالینی (13 نفر) دانشگاه بوده‌اند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسش‌نامه‌ای شامل سه بخش اطلاعات فردی، مشکلات بالینی و راهکارها بود. تلخیص داده ها با استفاده از آمار توصیفی و توسط نرم‌افزار 11.5 SPSS انجام گرفت.
یافته‌ها: یافته‌های این مطالعه نشان داد که مشکلات و موانع آموزش بالینی از دیدگاه مربیان به ترتیب عدم رعایت اصول علمی کار در محیط‌های بالینی (3/92 درصد)، کمبود امکانات و شرایط محیط کار (9/76 درصد)، عدم اجرای فرآیند پرستاری در بالین (2/69 درصد)، کمبود انگیزه در دانشجویان (2/69 درصد)، غیرآموزشی بودن بیمارستان و تعداد زیاد دانشجو در گروه‌های کارآموزی (5/61 درصد) بودند و از دیدگاه دانشجویان به‌ترتیب تعداد زیاد دانشجو در گروه‌های کارآموزی (9/62 درصد)، شکاف موجود بین علم و عمل در محیط‌های بالینی (1/62 درصد)، نداشتن فرم ارزشیابی بالینی استاندارد و شیوه های ارزشیابی بالینی سلیقه‌ای (1/62 درصد) ذکر شده است.
نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این مطالعه، از نظر مربیان و دانشجویان مهمترین مشکلات جهت یادگیری مهارت‌ها عبارتند از: کمبود امکانات و شرایط، عدم هماهنگی کار پرسنل با اصول علمی، عدم همکاری پرسنل، تعداد زیاد دانشجویان در هر گروه و غیر آموزشی بودن بیمارستان بود. همچنین مهمترین راهکارها آموزشی کردن بیمارستان‌ها، برگزاری جلسات توجیهی بین حوزه معاونت آموزشی و درمانی، تعدیل در تعداد واحدهای مربیان بالینی، بازنگری در تعداد دانشجو در هر گروه کارآموزی و تهیه چک لیست ارزشیابی برای هر دوره از کارآموزی به تناسب بخش و نوع فعالیت می‌باشد.