سمانه میرزایی؛ نورالدین کریمی؛ فرشته قراط؛ رباب صحاف؛ علی صمدی؛ مصطفی رحیمی؛ مصطفی قلی صابریان
دوره 21، شماره 3 ، مرداد و شهریور 1393، ، صفحه 402-415
چکیده
زمینه و هدف: هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر کوتاه‌مدت تمرین ویبریشن همراه با مکمل‌سازی کراتین بر برخی از عوامل آمادگی جسمانی و عملکرد عصبی- عضلانی زنان سالمند بود.
مواد و روش‌ها:جامعه‌ی آماری زنان سالمند بالای 60 سال بودند که بدین منظور، 22 نفر زن سالمند سالم انتخاب و به‌صورت تصادفی به سه گروه تمرین ویبریشن و مکمل کراتین (8n=)، ...
بیشتر
زمینه و هدف: هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر کوتاه‌مدت تمرین ویبریشن همراه با مکمل‌سازی کراتین بر برخی از عوامل آمادگی جسمانی و عملکرد عصبی- عضلانی زنان سالمند بود.
مواد و روش‌ها:جامعه‌ی آماری زنان سالمند بالای 60 سال بودند که بدین منظور، 22 نفر زن سالمند سالم انتخاب و به‌صورت تصادفی به سه گروه تمرین ویبریشن و مکمل کراتین (8n=)، تمرین ویبریشن و دارونما (7n=) و کنترل (7n=) تقسیم شدند. گروه تمرین ویبریشن و کراتین تمرینات را که شامل 6 وضعیت بدنی بود، به‌مدت 10 روز و براساس اصل اضافه بار با فرکانس 35-30 هرتز و دامنه‌ی 5 میلی‌متر انجام‌دادند و همزمان، 20 گرم کراتین در روز در 5 روز اول و 5 گرم کراتین در روز در 5 روز بعدی مصرف‌کردند. گروه تمرین ویبریشین و دارونما به‌جای کراتین از دکستروز استفاده‌کردند. عوامل مورد ارزیابی شامل قدرت ایستای دست و پا (دینامومتر)، قدرت پویای پا (دستگاه بازکردن زانو)، تعادل ایستا (ایستادن روی یک پا) و پویا (بلندشدن و راه رفتن)، عملکرد پایین تنه (30 متر راه رفتن، تاندم گیت و بلندشدن و نشستن روی صندلی) و انعطاف‌پذیری (نشستن و رساندن) بود. از آزمون‌های آماری تحلیل واریانس یک راهه و تحلیل کواریانس برای بررسی اثر اصلی و آزمون‌های تعقیبی Tukey و Sidak برای مقایسه‌ی دو به دوی گروه‌ها استفاده‌شد (05/0≥P).
یافته‌ها: نتایج آزمون آنوا نشان‌داد در قدرت ایستای دست (89/0p=)، عملکرد پایین تنه در آزمون تاندم گیت (25/0p=) و انعطاف‌پذیری (59/0p=) تفاوت معناداری در بین گروه‌ها وجودنداشت، ولی قدرت ایستای پا و عملکرد در آزمون راه رفتن 30 متر در گروه تمرین و مکمل کراتین در مقایسه با گروه کنترل به‌طورمعناداری بهتر بود، به ترتیب (016/0p=) و (020/0p=). به علاوه، نتایج آزمون کواریانس نشان داد تفاوت معناداری در متغیرهای تعادل ایستا (11/0p=) و عملکرد نشستن و برخاستن (68/0p=) بین گروه‌ها وجودنداشت، اما هر دو گروه تمرین ویبریشن و مکمل کراتین و تمرین ویبریشن و دارونما در مقایسه با گروه کنترل در تعادل پویا (به ترتیب (001/0p=) و (009/0p=)) و قدرت پویای پا (به ترتیب (001/0p=) و (001/0p=)) عملکرد بهتری داشتند.
نتیجه‌گیری:بر اساس نتایج پژوهش حاضر، به‌نظرمی‌رسد تمرین ویبریشن همراه با مکمل‌سازی کراتین در کوتاه‌مدت، می‌تواند باعث بهبود معنا-دار قدرت ایستا و پویای پاها، تعادل پویا و عملکرد راه رفتن 30 متر در زنان سالمندشود. به‌علاوه، به‌نظرمی‌رسد که مصرف مکمل کراتین در کنار تمرین ویبریشن کل بدن، ممکن است تأثیر مضاعفی بر قدرت ایستای پا و عملکرد راه رفتن 30 متر داشته‌باشد.
هدی خرم؛ علی اصغر رواسی؛ مهدی هدایتی؛ علی صمدی؛ عباسعلی گائینی
دوره 20، شماره 3 ، مهر و آبان 1392، ، صفحه 389-399
چکیده
زمینه و هدف: رادیکال‌های آزاد نقش مهمی در توسعه دیابت و عوارض ناشی از آن دارند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی بر میزان استرس اکسایشی در قلب رت‌های دیابتی بود.
مواد و روش‌ها: طی یک مطالعه تجربی تعداد 24 سر رت ویستار به دو گروه تمرین مقاومتی (12=n) و کنترل (12=n) تقسیم شدند. دیابت از طریق تزریق تک دوز استرپتوتوزوسین (50 ...
بیشتر
زمینه و هدف: رادیکال‌های آزاد نقش مهمی در توسعه دیابت و عوارض ناشی از آن دارند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی بر میزان استرس اکسایشی در قلب رت‌های دیابتی بود.
مواد و روش‌ها: طی یک مطالعه تجربی تعداد 24 سر رت ویستار به دو گروه تمرین مقاومتی (12=n) و کنترل (12=n) تقسیم شدند. دیابت از طریق تزریق تک دوز استرپتوتوزوسین (50 میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن، درون صفاقی) حل شده در بافر فسفات با PH 5/4، به رت‌ها القاء شد. پروتکل تمرین مقاومتی به مدت 8 هفته (هفته‌ای سه جلسه) به طول انجامید و شامل یک ست 10 تایی از تمرینات مقاومتی تکرار بالا رفتن از نردبان همراه با وزنه متصل به قاعده دم (بر اساس حداکثر ظرفیت هر رت در حمل وزنه) بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، رت‌ها بیهوش شدند و خون‌گیری از قلب انجام شد، سپس قلب خارج شده و بطن چپ آن برای سنجش شاخص های استرس اکسایشی جدا گردید. در انتها به منظور تجزیه و تحلیل داده ها و بررسی تفاوت بین گروهی از آزمون آماری تی مستقل در سطح معنی‌داری 05/0>α با کمک نرم افزار SPSS16 استفاده شد.
یافته ها: گروه تمرین مقاومتی در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری در MDA وPC قلب داشتند، به ترتیب (02/0=p، 03/0=p). میزان گلوتاتیون تام قلب در گروه تمرین مقاومتی به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (001/0>p). همچنین، تمرین مقاومتی موجب کاهش معنی دار قند خون شده بود (001/0=p) اما گروه ها در میزان انسولین خون تفاوت معناداری نداشتند (931/0=p).
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد تمرین مقاومتی می تواند موجب کاهش قند خون و استرس اکسایشی و نیز افزایش میزان گلوتاتیون تام قلب شود. کاهش مشاهده شده در استرس اکسایشی و افزایش مشاهده شده در میزان گلوتاتیون به دلیل نقش حفاظت سلولی و آنتی اکسیدانی گلوتاتیون پیشنهاد کننده این است که، تغییرات ناشی از تمرین مقاومتی ممکن است در پیشگیری از توسعه عوارض قلبی- عروقی ناشی از دیابت مفید باشد.
عباسعلی گائینی؛ فاظمه شب خیز؛ علی صمدی؛ مریم خالصی؛ فاطمه ترک
دوره 18، شماره 3 ، مهر و آبان 1390، ، صفحه 198-205
چکیده
زمینه و هدف: پیشنهاد شده است که مولکولهای چسبان سلولی به عنوان شاخص التهابی جدید در پیش بینی و پیشگویی بیماری های قلبی عروقی از حساسیت و دقت بالاتری نسبت به شاخص های سنتی پیشگویی کننده بیماری های قلبی عروقی برخوردارند. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر فعالیت ورزشی استقامتی غیر تداومی بر میزان مولکول چسبان سلولی (sICAM-1) و پروفایل لیپیدی (LDL-C، ...
بیشتر
زمینه و هدف: پیشنهاد شده است که مولکولهای چسبان سلولی به عنوان شاخص التهابی جدید در پیش بینی و پیشگویی بیماری های قلبی عروقی از حساسیت و دقت بالاتری نسبت به شاخص های سنتی پیشگویی کننده بیماری های قلبی عروقی برخوردارند. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر فعالیت ورزشی استقامتی غیر تداومی بر میزان مولکول چسبان سلولی (sICAM-1) و پروفایل لیپیدی (LDL-C، HDL-C، TG، TG) دانشجویان پسر غیر ورزشکار و بررسی همبستگی بین این متغیرها بود. مواد و روش ها: این پژوهش از نوع تجربی است. از میان پسران غیر ورزشکار، 20 دانشجوی پسر واجد شرایط با اخذ رضایت نامه کتبی آگاهانه به طور تصادفی در دو گروه مداخله (12=n) و کنترل (8=n) قرار گرفتند. برنامه تمرینی به مدت 8 هفته و هفته ای 3 جلسه با مدت و شدت مشخص و به طور پیشرونده اجرا شد. نمونه های خونی قبل از اجرای اولین جلسه و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و هر دو پس از 14 ساعت ناشتایی جمع آوری شد. داده های حاصل با نرم افزار SPSS 16 و با استفاده از آزمون تی مستقل و همبسته تجزیه و تحلیل شده و از ضریب همبستگی پیرسون برای بررسی همبستگی بین متغیرهای وابسته استفاده شد. سطح معناداری برای آزمون های آماری 05/0>α در نظر گرفته شد. یافته ها: هشت هفته فعالیت ورزشی استقامتی غیرتداومی موجب کاهش 14 درصدی میزان sICAM-1 (0001/0=P) و 10 درصدی LDL-C (0001/0P=)، 6 درصدی کلسترول تام (001/0=P) و 40 درصدی تری گلیسیرید (0001/0=P) و افزایش 23 درصدی( HDL-C (001/0P=) در گروه مداخله شد. با وجود این، همبستگی معناداری بین تغییرات sICAM-1و تغییرات شاخص های سنتی پیشگویی کننده بیماری قلبی- عروقی (TC، TG،LDL-C،HDL-C) مشاهده نشد (05/0