آزاده سلطانی فر؛ رؤیا صمدی؛ محسن پسندیده؛ نغمه مخبر؛ فاطمه محرری؛ عاطفه سلطانی فر
دوره 19، شماره 3 ، مرداد و شهریور 1391، ، صفحه 228-237
چکیده
زمینه و هدف: اختلال بیش‌فعالی، کم‌توجهی (ADHD) جزو شایع‌ترین اختلالات روانپزشکی کودکان و نوجوانان می‌باشد. متیل فنیدیت شایع‌ترین داروی مورد استفاده دراین اختلال است. با توجه به عوارض داروهای محرک و احتمال سوء مصرف آنها،اثر بوپروپیون در درمان این اختلال در بزرگسالان تأیید شده است؛ ولی تأثیر آن در کودکان چندان مورد بررسی قرار نگرفته ...
بیشتر
زمینه و هدف: اختلال بیش‌فعالی، کم‌توجهی (ADHD) جزو شایع‌ترین اختلالات روانپزشکی کودکان و نوجوانان می‌باشد. متیل فنیدیت شایع‌ترین داروی مورد استفاده دراین اختلال است. با توجه به عوارض داروهای محرک و احتمال سوء مصرف آنها،اثر بوپروپیون در درمان این اختلال در بزرگسالان تأیید شده است؛ ولی تأثیر آن در کودکان چندان مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف مطالعه حاضر بررسی میزان تأثیر بوپروپیون در مقایسه با متیل فنیدیت دراختلال بیش فعالی، کم توجهی کودکان و بررسی عوارض جانبی این داروست. مواد و روش‌ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسر کور و تصادفی انجام شد. از مراجعین به کلینیک روانپزشکی کودک و نوجوان بیمارستان ابن‌سینا 40 کودک مبتلا به ADHD به صورت پذیرش متوالی انتخاب شده و به‌صورت تصادفی در دو گروه درمان با بوپروپیون و میتل فنیدیت قرارگرفتند. ارزیابی با پرسشنامه (ADHD-RS) معلم و والد، قبل از شروع درمان در هفته 4 و هفته 8 پس از شروع درمان انجام شد. عوارض جانبی در هفته 4 و 8 بررسی شد. یافته‌ها: از نظر والد، معلم و بالینگر دوره درمان در مورد هر دو دارو متیل فنیدیت و بوپروپیون به نحو معناداری در کاهش نشانه‌های کودکان مؤثر بوده است (001/0 >P). پاسخ درمانی از نظر والد در گروه متیل فنیدیت در پایان هفته هشتم به‌صورت معناداری بهتر از بوپروپیون بوده است (014/0 =P). از نظر معلم درمان با متیل فنیدیت بهتر بوده ولی تفاوت معناداری با بوپروپیون نداشت (092/0=P). مقیاس ارزیابی کلی کودکان نیز تفاوت معنی‌داری را در دوگروه از نظر پاسخ به درمان نشان نداده است. (283/0=P). نتیجه‌گیری: بر‌اساس نتایج این پژوهش بوپروپیون در کاهش نشانه‌های اختلال مؤثر بوده است؛ ولی اثر آن بنابر گزارش والد کم‌تر از متیل فنیدیت بوده است.
فاطمه محرری؛ عاطفه سلطانی فر؛ آزاده سلطانی فر
دوره 19، شماره 1 ، فروردین و اردیبهشت 1391، ، صفحه 6-13
چکیده
زمینه و هدف: علایم اصلی در اختلال اوتیستیک رفتار، ارتباط اجتماعی و برخورد اجتماعی غیرطبیعی است. اختلال در تنظیم سطح سروتونین در کلیه اختلالات روانپزشکی و خصوصاٌ در اوتیسم مطرح می‌باشد. همچنین افزایش سطح سروتونین در 40 درصد بیماران اوتیستیک دیده شده که تأییدکننده نقش هایپرسروتونینمی در این بیماران است. این مطالعه با کنترل دارونما ...
بیشتر
زمینه و هدف: علایم اصلی در اختلال اوتیستیک رفتار، ارتباط اجتماعی و برخورد اجتماعی غیرطبیعی است. اختلال در تنظیم سطح سروتونین در کلیه اختلالات روانپزشکی و خصوصاٌ در اوتیسم مطرح می‌باشد. همچنین افزایش سطح سروتونین در 40 درصد بیماران اوتیستیک دیده شده که تأییدکننده نقش هایپرسروتونینمی در این بیماران است. این مطالعه با کنترل دارونما و پیگیری 8 هفته‌ای انجام شد و میزان تأثیر سیپروهپتادین به علاوه ریسپریدون با ریسپریدون و دارونما در این بیماران مورد مقایسه قرار گرفت.
مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی، کودکان بین 3 تا 11 ساله با تشخیص اختلال اوتیستیک مراجعه‌کننده به درمانگاه فوق تخصصی روانپزشکی کودکان دکتر شیخ و ابن‌سینا وارد طرح شده و به شیوه جایگزینی تصادفی به دو گروه ریسپریدون + سیپروهپتادین (الف) یا ریسپریدون + پلاسبو(ب) تقسیم شدند و به‌مدت 8 هفته به صورت دوسوکور و همراه با گروه کنترل تحت درمان قرار گرفتند. دوز مصرفی داروها در مورد ریسپریدون حداکثر 2 میلی‌گرم در روز و در مورد سیپروهپتادین حداکثر 2/0 میلی‌گرم بر کیلوگرم در روز بود. بیماران قبل از شروع مطالعه و بعد از 4 هفته و 8 هفته درمان با مقیاس سنجش درخودماندگی کودکی مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته‌ها: نمرات مقیاس درخودماندگی کودکی بعد از 4 و 8 هفته به‌ترتیب در گروه (الف) 9/2±26/40 و 38/2±56/38 و در گروه (ب) 31/3±2/40 و 59/2±73/37 بود. نتایج نشان داد که نمرات در هر گروه بعد از 4 و 8 هفته بهبود یافت ولی تفاوت بین دو گروه معنادار نبود (867/0=P، 1=df، 29/0=F).
نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهد که ترکیب سیپروهپتادین با ریسپریدون تأثیری بیش از تأثیر ریسپریدون به تنهایی در درمان اوتیسم ندارد اما نیاز به مطالعات کنترل شده بیشتری وجود دارد.