فیزیولوژی ورزشی
حسین طاهری چادرنشین؛ محمد اسماعیل افضل پور؛ احسان افروزی گروی؛ سید حسین ابطحی ایوری؛ میثم علی پورراز
دوره 26، شماره 1 ، فروردین و اردیبهشت 1398، ، صفحه 99-107
چکیده
گونههای اکسیژن واکنشی (ROS) موجب آسیب اکسایشی پروتئینها، لیپیدها و ساختارهای ژنومی میشود. مطالعات نشان داده-اند که تولید ROS در طی ورزش شدید افزایش مییابد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات دو نوع تمرین ورزشی سرعتی و استقامتی روی سطوح 8 - اکسو گوانین DNA گلیکوسیلاز (1OGG) و میزان 8- هیدروکسی، 2- داکسی گوآنوزین (OHdGـ8) بافت کبد و مغز موشهای ...
بیشتر
گونههای اکسیژن واکنشی (ROS) موجب آسیب اکسایشی پروتئینها، لیپیدها و ساختارهای ژنومی میشود. مطالعات نشان داده-اند که تولید ROS در طی ورزش شدید افزایش مییابد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات دو نوع تمرین ورزشی سرعتی و استقامتی روی سطوح 8 - اکسو گوانین DNA گلیکوسیلاز (1OGG) و میزان 8- هیدروکسی، 2- داکسی گوآنوزین (OHdGـ8) بافت کبد و مغز موشهای صحرایی نر ویستار بود. بدین منظور، 24 موش صحرایی نژاد آلبینو ویستار بالغ به طور تصادفی در سه گروه تمرین استقامتی، تمرین سرعتی و کنترل غیرفعال تقسیم شدند. موشها در گروه تمرین استقامتی و سرعتی برای 6 هفته، 6 جلسه در هفته، با شدت 80 تا 100 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی روی نوارگردان دویدند. سطوح 1OGG و OHdGـ8 به روش ساندویچ الایزا اندازهگیری شد. دادهها با استفاده از روش تحلیل واریانس یک طرفه در سطح 05/0 > P ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که هر دو نوع تمرین سرعتی و استقامتی موجب افزایش معنی دار سطوح 1OGG بافتهای مغز و کبد میشود. تمرین سرعتی موجب افزایش بیشتر سطوح 1OGG مغز نسبت به تمرین استقامتی شد. با وجود این، تمرینات سرعتی و استقامتی تاثیری معنی داری بر سطوح OHdGـ8 بافت مغز و کبد نداشت. سطوح 1OGG با OHdGـ8 به طور منفی و معنی دار همبسته بودند. به طور کلی، تمرینات ورزشی سرعتی و استقامتی از طریق افزایش محتوای 1OGG از آسیب اکسایشی ساختارهای ژنومی جلوگیری میکند.
فیزیولوژی ورزشی
حسین طاهری چادرنشین؛ میثم علی پورراز؛ محمد رضا یوسفی؛ سکینه مختاری موتمنی شیروان
دوره 25، شماره 3 ، مرداد و شهریور 1397، ، صفحه 441-450
چکیده
زمینه و هدف: آزمونهای بروس و کوپر برای تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی استفاده میشود. با وجود این، پاسخ شاخصهای آسیب سلول عضلانی (لاکتات دهیدروژناز، کراتین کیناز)، قلبی (ایزوآنزیم کراتین کیناز ـ MB)، و کبدی (آسپارتات آمینو ترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز) متعاقب آزمونهای بروس و کوپر با همدیگر مقایسه نشدهاند. مواد ...
بیشتر
زمینه و هدف: آزمونهای بروس و کوپر برای تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی استفاده میشود. با وجود این، پاسخ شاخصهای آسیب سلول عضلانی (لاکتات دهیدروژناز، کراتین کیناز)، قلبی (ایزوآنزیم کراتین کیناز ـ MB)، و کبدی (آسپارتات آمینو ترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز) متعاقب آزمونهای بروس و کوپر با همدیگر مقایسه نشدهاند. مواد و روشها: بدین منظور، 18 دانشجوی پسر غیر فعال (سن؛ 27/1±88/20 سال، شاخص توده بدنی؛ 36/1±74/22 کیلوگرم بر متر مربع) در دو وهله زمانی مجزا (یک ماه فاصله) آزمونهای توان هوازی بروس و کوپر را انجام دادند. قبل، بلافاصله، 24 و 48 ساعت بعد از هر آزمون نمونهگیری خونی به عمل آمد. غلظت سرمی متغیرهای وابسته توسط کیتهای تجاری تعیین شد. برای ارزیابی درون و بین گروهی متغیرهای وابسته به ترتیب از روش تحلیل آماری با اندازه گیری مکرر و تحلیل کوواریانس در سطح 05/0 > P استفاده شد. یافتهها: آزمون بروس و کوپر ـ هیچ کدام ـ تغییر معنی داری در سطوح سرمی لاکتات دهیدروژناز، کراتین کیناز، کراتین کیناز ـ MB، آسپارتات آمینو ترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز بلافاصله، 24 و 48 ساعت بعد از ایجاد نکرد. همچنین، ارزیابی بین عاملی نشان داد که تفاوت معنی داری بین سطوح متغیرهای وابسته در هیچ وهله زمانی بعد از دو نوع پروتکل استاندارد بروس و آزمون کوپر وجود ندارد. نتیجهگیری: یافتههای این مطالعه نشان داد که آسیب سلول عضلانی، قلبی، و کبدی متعاقب دو نوع فعالیت تعیین کننده حداکثر اکسیژن مصرفی یعنی آزمون استاندارد بروس و آزمون کوپر رخ نمیدهد.